Młody reprezentant Atlanty namieszał trochę w minionym roku swoimi hitami "Money Baby" oraz "Cut Her Off" (słyszeliście remix z YG, Too $hortem i Lil Boosiem?), które wykręciły odsłony po 40 milionów. Teraz dostajemy od niego nowy mixtape "One Way", na którym wspierany jest przez Ty Dolla $igna czy Lil Boosiego. Czy K Campowi uda się na dłużej utrzymać uwagę, czy też pozostanie sezonową ciekawostką? Co uważacie?

"CoCo" nie przestaje zarażać kolejnych słuchaczy i właśnie pokryło się Złotem. Spory udział w sukcesie singla O.T. Genasisa ma Busta Rhymes - szef wytwórni Conglomerate Records, w której nagrywa O.T., a także reżyser drugiej wersji klipu. To, jak Busta szaleje na scenie w trakcie grania "CoCo" już u nas widzieliście, teraz natomiast postanowił podziękować wszystkim za przyjęcie utworu - i to w nietypowej formie, bo poprzez odręcznie napisany list.

Okres przed wydaniem “Hustlers P.O.M.E.” był swoistym apogeum popularności The Diplomats jak i samego Jima Jonesa. 2004 rok stał pod znakiem “Purple Haze” Cam’rona i drugiej części “Diplomatic Immunity”, 2005 rok przejęty został przez bardzo dobrze przyjęty, naszpikowany gwiazdami, drugi album Juelza Santany “What’s The Game Been Missing” (tutaj nasz tekst w ramach Klasyku Na Weekend), natomiast 2006 był rokiem Jonesa.

“We Fly High” było największym hitem tamtego lata, na nowojorskich ulicach nie znalazłoby się osoby nie wiedzącej o co chodzi z wykrzykiwaniem “Baaallin”. Trzeci studyjny album Capo dla całej ekipy miał być kolejną cegiełką podtrzymującą popularność marki The Diplomats. Zwłaszcza, że, gdy coś jest na szczycie to może szybko z niego spaść, a klapa komercyjna w postaci “Killa Season” Cam’a oraz wielki beef Dipsetów z Jay-em Z, sprawiły, że nadzieje pokładane w Jonesie były naprawdę duże. Dla samego Jimmy’ego miał to być album przełomowy, który wyniesie go ponad poziom ulicznika i jednego z członków składu oraz da mu pozycję pełnoprawnego solowego rapera potrafiącego w pojedynkę odnosić duże sukcesy.

Jeśli jesteście fanami amerykańskich komiksów to na pewno zaciekawiła Was w pewnym momencie postać rapera i producenta MF Dooma... a jeśli jaraliście się jego rapem to na pewno sprawdziliście skąd wziął ksywkę. Teraz dwa światy zostały połączone w nowym klimatycznym video, stylizowanym na komiks lat '80...

Ranking ma na celu przelot przez pięćdziesiąt wybranych wydawnictw, które ukazały się w polskim rapie w ubiegłym roku. Od siebie chciałbym dodać, że każdą z tych płyt warto sprawdzić, a kolejność ma tak naprawdę subiektywne i drugorzędne znaczenie i nie stanowi oficjalnej linii redakcji. Miejsca 50-46 stanowi pięć "bonusowych" pozycji, na których znajdują się albumy instrumentalne, czasami nawet tylko luźno związane z hip-hopem. Od miejsca 45. zaczynają się pozycje "właściwe", które obejmują zarówno albumy dostępne w oficjalnej dystrybucji, jak i nielegale, epki i mixtape'y. Zapraszam.

[Krystian w naszej redakcji zajmuje się przede wszystkim polskim rapem, a poza mainstreamem śledzi również mniej wyeksponowane rejony podziemia, trzymając cały czas rękę na pulsie. W samym 2014 roku słuchał imponującej liczby prawie 120 polskich albumów, co pozwoliło mu ułożyć poniższe subiektywne top 50, które dostawać będziecie przed najbliższe 5 dni a które ja sam przeczytałem z ciekawością. Przegląd to bowiem dość obszerny i przekrojowy, do sprawdzenia którego zapraszamy, zapowiadając zarazem, że to oczywiście nie koniec naszych podsumowań tego, co działo się w polskim rapie w roku 2014 a wręcz przeciwnie - jeszcze trochę przed Wami - przyp. Mateusz Natali]

Za nami już półmetek, dziś czas więc na drugą dziesiątkę notowania...

Wydany przez Gedza w ubiegłym roku album "NNJL" bez wątpienia był sporym krokiem naprzód w jego karierze. Zwiększyły się zarówno odsłony, jak liczba koncertów - jednak w recenzjach krążek zbierał różne opinie. Dużą dyskusję wywołała opublikowana na naszych łamach recenzja Marcina Flinta, który mocno skrytykował album, pisząc m.in., że jego zdaniem "NNJL" to "irytująco gówniarska, pełna suchych hasztagów, powierzchownych, wylewających się zewsząd aluzji do polskiego hip-hopu, naiwnych dylematów i nieprzekonujących zaczepek płyta z tyle dobrą, co niespójną warstwą muzyczną."

W ostatnim wywiadzie Gedz odniósł się do tego tekstu, a także wytłumaczył, co chciał pokazać na "NNJL" i na co stawiał przy pracy nad płytą. Poniżej zarówno owa wypowiedź, jak i nowy numer autora "Akrofobii".