Przedwczesna i tragiczna śmierć Mac Millera wstrząsnęła w ubiegłym tygodniu całym środowiskiem hip-hopowym, a do wielu z nas info to nadal nie może dotrzeć. Maca uwielbiali wszyscy a jego życie wydawało się wymarzone - kipiący pozytywną trueschoolową energią 17-latek, który z buta wparował do rapgry rapując o mrożonej pizzy, Nike'ach i wagarach, pełen beztroski i młodzieńczej energii, zyskujący respekt od nowych twarzy jak i od legend. Na papierze jego życie powinno być usłane różami - muzyczne spełnienie i sukces w dziedzinie, którą kochał; u boku jedna z najpiękniejszych popowych gwiazd świata a na koncie miliony (wg ostatnich informacji w momencie śmierci dokładnie 9 000 000$). A jednak coś poszło nie tak - a ogromny sukces zmienił uśmiechniętego od ucha do ucha Malcolma w nieszczęśliwą osobę walczącą z własnymi demonami, uzależnieniami i depresją. Walczącą z tragicznym skutkiem.
Profile
Profile
Wspominaliśmy Wam już o "drugim życiu" jakie prowadzi nasz redakcyjny kolega, Marcin Natali ukrywając się pod pseudonimem Tuelv i od kilku lat robiąc bity dla niezależnych raperów zza Oceanu - wspólny numer z Mike'iem Massem doczekał się już premiery na ProstoTV. Teraz pora na pierwszy album producencki, wydany przez Marcina przy współpracy z niezależną wytwórnią z Miami Effortless Audio. Co na nim znajdziecie? Funk, soul, jazz, złotą erę lat 90., żywe instrumenty, analogowe ciepłe brzmienie oparte na samplach - czyli coś dla fanów klasycznego brzmienia i trueschoolowej stylistyki.
Na albumie usłyszycie 12 utworów, gościnnie pojawili się raperzy ze wszystkich stron USA - reprezentanci Południa J.Nolan oraz Easy Lee z grupy Mojoe (Atlanta/Nowy Orlean), MC z kolebki hip-hopu JSWISS (Nowy Jork), a także przedstawiciele Los Angeles Louis King i CashUs King, znany wcześniej jako Co$$. Muzycznie wsparcia udzieliła też czwórka instrumentalistów - na saksofonie Eric Thomas (Atlanta) i Melania Śmigielska (PL), a na basie Lez Lemon (NYC) i O'hene Savant (Filadelfia). Odsłuch całości w rozwinięciu.
Od premiery „Good Kid, M.A.A.D City” niewiele osób trzeba było już przekonywać do Kendricka. Wywalczył sobie pewną pozycję i nie skończył na nagrywaniu świetnych albumów. Butnie zaczepiał kolegów z branży jak chociażby podczas freestyle’u na BET Awards czy na swojej legendarnej już zwrotce na „Control” Big Seana. Podtrzymywanie ducha zdrowej rywalizacji przy jednoczesnej skromności i pokorze czyniło z niego alternatywę dla sensacji w mediach społecznościowych i naśladujących się nawzajem raperów o ksywkach przypominających nazwy płatków śniadaniowych. Fani stworzyli sobie swój własny wizerunek Kendricka jako mesjasza prawdziwego hip-hopu, który… wkrótce miał zostać całkowicie zburzony.
Kendrick Lamar, okrzyknięty przez scenę i fanów najlepszym żyjącym raperem już w najbliższy piątek zagra na Kraków Live Festival. Jednak zanim przed polską publicznością zabrzmi słynne „I GOT, I GOT, I GOT, I GOT”, warto przypomnieć sobie jego muzyczną drogę. Od zwykłego chłopaka z Compton, który sypiał na kanapie w przerwach między nagraniami w domu Top Dawga, do globalnej gwiazdy namaszczonej przez weteranów hip-hopu na głos pokolenia. Dla mnie jest to wyjątkowa historia, tym bardziej że muzyka lidera TDE towarzyszy mi od wielu lat — opowiem więc o niej przez pryzmat własnych doświadczeń. Mam nadzieję, że tym samym przywołam Wasze wspomnienia, a tych, którzy nie czują jego fenomenu, zachęcę do próby zatopienia się w imponującą dyskografie.
Artystyczna droga Mac Millera pełna jest zmian i ewolucji i z pewnością jest on jedną z tych osób, których nie da się zamknąć w jednej szufladce. Po przedstawieniu jego początków zapraszamy na część drugą!
Pamiętacie warszawską wizytę Mac Millera? To ironiczne, gdy jeden z twoich ulubionych artystów przyjeżdża zagrać koncert do miasta, w którym mieszkasz dokładnie w piątek trzynastego. Wbrew obawom przesądnych widowisko było dopięte na ostatni guzik: od profesjonalnego podejścia gwiazdy wieczoru, przez trafioną, przekrojową selekcję utworów, do niepowtarzalnego klimatu i zajaranej publiki.
Mac Miller jest dla mnie raperem szczególnym, a także moim rówieśnikiem, co pozwoliło mi się w pewnym stopniu z nim utożsamiać. Jako oddany fan i słuchacz od wczesnych mikstejpów miałem okazję obserwować jego mentalną i artystyczną metamorfozę na przestrzeni kilku lat intensywnej kariery. Przemianę od roześmianego, upalonego dzieciaka z college’u, przez znieczulonego przez eksperymenty z dragami eskcentryka, po gwiazdę największego formatu i dojrzałego faceta myślącego coraz poważniej o przyszłości. Zapraszam do zapoznania się z postacią Mac Millera, jednego z najciekawszych raperów młodego pokolenia.
Trochę nas nie było z naszą serią o rapie z Antypodów, prawda? Maciej ma pewnie jeszcze kilka artykułów w rękawie, ale ja pokuszę się w tym momencie o małe podsumowanie. Od razu na język ciśnie się stwierdzenie, że nie było warto, że bardzo małe zainteresowanie i tak dalej. Jednak szczerze mówiąc, jeżeli chociaż zainteresowaliśmy tamtą sceną dwadzieścia osób, to będziemy zadowoleni. Oboje jesteśmy zdania, że jest to najmocniejsza scena obok amerykańskiej. Można tych rapsów nie lubić choćby za akcent (Anglicy, których znam mówią, że Australijczycy brzmią, jakby cały czas opowiadali jakiś żart), ale na pewno nie można odmówić im prawdziwości i pasji.
Jest to krótki biogram Ś.P. LoveBug Starskiego napisany z potrzeby czasu. W artykule może znaleźć się wiele nieścisłości, lub skrótów myślowych. Wynika to z faktu, że nie sposób jasno i rzeczowo, w jednym miejscu opisać tak złożonej historii. Dlatego polecam zapoznać się z odnośnikami (linkami do moich artykułów i wywiadów), jako uzupełnienie. Podczas pracy nad nim, konfrontowałem własne informacje z osobami, które od wczesnych lat 70-tych, czynnie brały udział w budowaniu hip-hopu. Są w nim między innymi pierwsi bboys z ekipy Zulu Kingz.
Przełom lat 80' i 90' do dziś nazywany jest złotą erą hip hopu. Przemiana, jakiej doświadczył gatunek wraz z rozpoczęciem panowania na scenie zespołów pokroju N.W.A. czy Public Enemy, nie mogła przejść niezauważona.
Oto MC's, którzy do tej pory rymowali do rytmicznych bitów, zaczęli być głosem czarnego społeczeństwa. Społeczeństwa biednego, niezadowolonego ze swojego życia i niesprawiedliwości, której niezliczone przykłady można było odczuć dzień po dniu na ulicach od Nowego Jorku, po Los Angeles. Po tym jak raperzy pokroju Ice Cube'a i Chucka D przełamali bariery i coraz śmielej opowiadali o swoich przeżyciach na ulicy, grono czarnoskórych chłopaków chętnych do podzielenia się swoimi gangsterskimi przeżyciami wzrosło, a hip hop zaczął na masową skalę "produkować" artystów, którzy do dziś uznawani są za legendarnych...
Toronto to miasto, które na rapowej mapie zaistniało względnie niedawno, ale gdy się pojawiło, jego gwiazdy wjechały z buta w światowy mainstream. Drake i The Weekend założyli prężnie działające wytwórnie, które wyrobiły swoją markę i zaczęły kontraktować młode talenty, jak PARTYNEXTDOOR czy Belly. Skupię się dziś na podopiecznych tego drugiego, mianowicie na członkach wytwórni XO, duecie 88GLAM. Jego członkami są Derek Wise oraz 88 Camino, wcześniej znany jako Drew Howard, którzy po podpisaniu kontraktu wydali jeden z ciekawszych debiutów na scenie z Toronto. Tripowy klimat ich kawałków, powiązany ze świetnymi hookami oraz trapowymi bitami, m.in. od Murda Beatz'a, sprawia, że od muzyki chłopaków ciężko się oderwać.
Nie było takiego podsumowania czy rankingu na zagranicznych portalach, w którym nie zagrzałby sobie miejsca któryś z krążków grupy Brockhampton. A wydali ich w trakcie poprzedniego roku aż trzy, co ciekawe wszystkie przyjęte bardzo dobrze, zarówno przez fanów jak i krytyków. Złożony z niewiadomej ilości członków, zespół dowodzony przez Kevina Abstracta działa na terenie South Central w Los Angeles i po udanym roku 2017 ma duże plany na rok 2018, a wy musicie ich bliżej poznać, by się na nie przygotować!
"Ważne jest, by pokazać młodym, że sukces można osiągnąć bez uciekania się do negatywności" - mówi Aha Gazelle, pochodzący z Nowego Orleanu raper, producent oraz multi-intrumentalista. Wśród największych inspiracji wskazuje Mastera P, Lil Wayne'a, Kevina Gatesa, Boosie Badazza czy Franka Oceana, a poza chwytaniem za mikrofon ma za sobą długą przeprawę z muzyką - już w wieku 13 lat grał na perkusji w kościele swojego ojca, następnie opanował także puzon czy pianino a po drodze ukończył studia zarządzania biznesem i zyskał tytuł magistra. Obecnie jako 24-letni MC wypływa na głębsze wody łącząc energetyczne southowe brzmienie nowej szkoły z głębszym przekazem. Dziś do słuchaczy trafia jego najnowszy materiał "Trilliam 3"...
W nocy niespodziewanie do sieci trafił odsłuch płyty Rogala DDL "NIELEGAL217". Cały album można odsłuchać na oficjalny kanale Rogala. Gościnne zwrotki dograli: Sarius i Marcinek 3z. Rogal DDL ogłosił również, że wyda z Fazim EP-kę "To koniec".
"Koncert w Płocku był ostatnim z Pozgem w roli hypemana. Graliśmy razem od ponad dekady, pokonaliśmy tysiące kilometrów, nagraliśmy podwójny album, zapisaliśmy się w historii polskiego freestyle'u i zamietliśmy niejeden klub i festiwal. Karol postanowił w pełni skupić się na życiu rodzinnym i zawodowym. Akceptuję i szanuję ten wybór..." – napisał parę dni temu na swoim fanpage'u Te-Tris, żegnając się rapowo ze swoim wieloletnim scenicznym kompanem Pogzem, mistrzem WBW 2005, autorem dwóch podziemnych mixtepe'ów i jednego legalnego albumu nagrangeo wspólnie z Tetem.
Wiecie o co chodzi?
Powinniscie. A jeśli nie, poświęćcie tych parę minut na poniższą lekturę...
Wielkie odliczanie do pierwszego polskiego występu legendarnego Bone Thugs-N-Harmony trwa. Ja osobiście od dwóch tygodni nie mogę się uwolnić od muzyki charyzmatycznej ekipy z Cleveland, codziennie odświeżając kawałek ich przebogatej dyskografii. Jeśli natomiast wciąż nie jesteście przekonani, czemu powinniście znaleźć się w sobotę na ich warszawskim koncercie, pozwólcie, że podam 5 powodów, dla których nie możecie opuścić tego show i przybliżę kilka faktów, rzucających światło na dokonania i dorobek "kościstych zbirów". No to zaczynamy!
