Niecały rok temu Czarface przecięli swoje artystyczne szlaki z MF Doomem i na rynku ukazał się dobrze przyjęty album „Czarface Meets Metal Face”. W tym roku Czarface spotyka się z Ghostface Killah, czego efektem jest materiał, który 15 lutego trafił do sklepów (najpierw CD, w przyszłości VINYL) oraz na streamingi. Czy najświeższy album warto sprawdzić? Jak wypadają poprzednie? Kim jest Czarface oraz czy warto go znać?
Fani klasycznego boom bapu zapewne wiedzą co i kto kryje się pod nazwą grupy i wiedzą co łączy Marvel Comics z Wu-Tang Clanem. To materiał również dla nich, bo omówiony w nim zostanie cały dorobek i wpływ grupy. Natomiast ci fani rapu którzy wcześniej nie słyszeli o Czartacusie który uciekł z Czarkham Asylum będą mieli okazję zapoznać się z dorobkiem grupy i możliwe, że odnajdą coś do czego chętnie będą wracać.
Profile
Profile
Zacząłbym, że Polak Węgier dwa bratanki, ale to jest tak wyświechtany truizm, że aż bolą zęby. Zwłaszcza, że nasze narody nie mają aż tak wielu punktów wspólnych, poza kilkoma akcjami historycznymi. Językowo – abstrakcja. Kulturowo – no, też lubią narzekać i również ostatnio poszli w prawicę, ale raczej wino, niż wódka, raczej papryka, niż ogórek, raczej Liszt, niż Chopin...
Soulja Boy powrócił na nagłówki stron internetowych, blogów, instagramow itd z równie dużym przytupem, jak wbił do muzycznej gry ponad 10 lat temu. Kiedyś jeden z najbardziej wyszydzanych raperów, często pokazywany jako przykład najgorszego mc, smieszne ciuchy i kontrowersyjny image - ten gość ma czelność wyzywać Kanye Westa? Z pełnym przekonaniem wykrzykuje, ze to on wszystkiego nauczył Drake’a? Kto to w ogóle jest pyta się moja szesnastoletnia siostra, która jest mocno osłuchana z współczesną hip-hopową sceną. Soulja Boy tymczasem naprawdę jest prekursorem tego, co w 2019 roku w hip-hopie jest naturalne. O co dokładnie chodzi i dlaczego powinniśmy oddać trochę szacunku zapomnianemu raperowi, którego pierwszy oficjalny singiel został nominowany do Grammy i pobijał wszelakie rekordy sprzedażowe?
"Kamikaze" to 10 solowy krążek w przebogatym dorobku Eminema - rapera, który w ciągu 20 lat kariery sprzedał 220 000 000 płyt i przez wielu uważany jest za najlepszego MC w historii. Długo można by wymieniać jak duży wpływ na całą muzykę miał w ostatnich kilkunastu latach Eminem, my postanowiliśmy za to z okazji wydania jubileuszowej płyty nr 10 cofnąć się na sam koniec roku do 'dnia pierwszego' i zrobić swoisty przelot przez całą karierę Marshalla Mathersa...
A kto mógłby przybliżyć Wam to lepiej niż dwóch raperów wychowanych na twórczości Shady'ego, od wielu lat wskazujących go jako swój nr 1 i przelewający do swojej twórczości inspiracje flow i techniką Ema? Zapraszamy na ponad godzinny vlog-podcast, w którym oddamy głos Oxonowi i Kojotowi!
"Kamikaze" to 10 solowy krążek w przebogatym dorobku Eminema - rapera, który w ciągu 20 lat kariery sprzedał 220 000 000 płyt i przez wielu uważany jest za najlepszego MC w historii. Długo można by wymieniać jak duży wpływ na całą muzykę miał w ostatnich kilkunastu latach Eminem, my postanowiliśmy za to z okazji wydania jubileuszowej płyty nr 10 cofnąć się na sam koniec roku do 'dnia pierwszego' i zrobić swoisty przelot przez całą karierę Marshalla Mathersa...
A kto mógłby przybliżyć Wam to lepiej niż dwóch raperów wychowanych na twórczości Shady'ego, od wielu lat wskazujących go jako swój nr 1 i przelewający do swojej twórczości inspiracje flow i techniką Ema? Zapraszamy na ponad godzinny vlog-podcast, w którym oddamy głos Oxonowi i Kojotowi!
Wychowany w Miami raper po raz kolejny przyjeżdża do Polski, aby promować swoją najnowszą płytę TA13OO. Jeżeli nie pojawiliście się na poprzednich koncertach, w tym artykule spróbuję przekonać Was, aby zbliżającego się show tym razem nie odpuścić.
Clams Casino należy niewątpliwie do producentów, którzy są bardzo bliscy mojemu sercu. To właśnie on był jedną z głównych twarzy i twórcą nowego nurtu w rapie, jakim był kilka lat temu cloud rap. Leniwe, pełne przestrzeni bity pozwoliły mu wejść na wyższy poziom.
Obecnie, będąc wciąż czołowym producentem rapowym, jeszcze śmielej otwiera się na inne gatunki. Tuż przed jego grudniowymi koncertami w Polsce, przygotowałem dla was małą ściągawkę - 5 utworów które najbardziej utkwiły mi w pamięci, a za których produkcję odpowiadał właśnie Clams Casino.
Kevin Pouya to dobry chłopaczyna. Pół Irańczyk (od strony ojca), pół Kubańczyk (od strony matki), reprezentuje południową Florydę. Na scenie obecny od mniej więcej 2012 roku, kiedy jako osiemnastolatek przywitał się ze światem w bardzo osobliwy sposób - wydając debiutancki mixtape, który nazwał po prostu... "Fuck it".
Tuż przed jego pierwszym polskim koncertem postanowiliśmy przybliżyć wam nieco jego sylwetkę (równocześnie na Instagramie @popkillerpl odpaliliśmy konkurs, w którym wygrać możecie pakiet bilet+płyta+t-shirt!). Mimo ponad czterystu tysięcy subskrypcji na SounCloud, Baby Bone nadal pozostaje nieco w cieniu swoich sławniejszych kolegów, których również wypromował ten słynny serwis z pomarańczową logówką.
Przedwczesna i tragiczna śmierć Mac Millera wstrząsnęła w ubiegłym tygodniu całym środowiskiem hip-hopowym, a do wielu z nas info to nadal nie może dotrzeć. Maca uwielbiali wszyscy a jego życie wydawało się wymarzone - kipiący pozytywną trueschoolową energią 17-latek, który z buta wparował do rapgry rapując o mrożonej pizzy, Nike'ach i wagarach, pełen beztroski i młodzieńczej energii, zyskujący respekt od nowych twarzy jak i od legend. Na papierze jego życie powinno być usłane różami - muzyczne spełnienie i sukces w dziedzinie, którą kochał; u boku jedna z najpiękniejszych popowych gwiazd świata a na koncie miliony (wg ostatnich informacji w momencie śmierci dokładnie 9 000 000$). A jednak coś poszło nie tak - a ogromny sukces zmienił uśmiechniętego od ucha do ucha Malcolma w nieszczęśliwą osobę walczącą z własnymi demonami, uzależnieniami i depresją. Walczącą z tragicznym skutkiem.
Wspominaliśmy Wam już o "drugim życiu" jakie prowadzi nasz redakcyjny kolega, Marcin Natali ukrywając się pod pseudonimem Tuelv i od kilku lat robiąc bity dla niezależnych raperów zza Oceanu - wspólny numer z Mike'iem Massem doczekał się już premiery na ProstoTV. Teraz pora na pierwszy album producencki, wydany przez Marcina przy współpracy z niezależną wytwórnią z Miami Effortless Audio. Co na nim znajdziecie? Funk, soul, jazz, złotą erę lat 90., żywe instrumenty, analogowe ciepłe brzmienie oparte na samplach - czyli coś dla fanów klasycznego brzmienia i trueschoolowej stylistyki.
Na albumie usłyszycie 12 utworów, gościnnie pojawili się raperzy ze wszystkich stron USA - reprezentanci Południa J.Nolan oraz Easy Lee z grupy Mojoe (Atlanta/Nowy Orlean), MC z kolebki hip-hopu JSWISS (Nowy Jork), a także przedstawiciele Los Angeles Louis King i CashUs King, znany wcześniej jako Co$$. Muzycznie wsparcia udzieliła też czwórka instrumentalistów - na saksofonie Eric Thomas (Atlanta) i Melania Śmigielska (PL), a na basie Lez Lemon (NYC) i O'hene Savant (Filadelfia). Odsłuch całości w rozwinięciu.
Od premiery „Good Kid, M.A.A.D City” niewiele osób trzeba było już przekonywać do Kendricka. Wywalczył sobie pewną pozycję i nie skończył na nagrywaniu świetnych albumów. Butnie zaczepiał kolegów z branży jak chociażby podczas freestyle’u na BET Awards czy na swojej legendarnej już zwrotce na „Control” Big Seana. Podtrzymywanie ducha zdrowej rywalizacji przy jednoczesnej skromności i pokorze czyniło z niego alternatywę dla sensacji w mediach społecznościowych i naśladujących się nawzajem raperów o ksywkach przypominających nazwy płatków śniadaniowych. Fani stworzyli sobie swój własny wizerunek Kendricka jako mesjasza prawdziwego hip-hopu, który… wkrótce miał zostać całkowicie zburzony.
Kendrick Lamar, okrzyknięty przez scenę i fanów najlepszym żyjącym raperem już w najbliższy piątek zagra na Kraków Live Festival. Jednak zanim przed polską publicznością zabrzmi słynne „I GOT, I GOT, I GOT, I GOT”, warto przypomnieć sobie jego muzyczną drogę. Od zwykłego chłopaka z Compton, który sypiał na kanapie w przerwach między nagraniami w domu Top Dawga, do globalnej gwiazdy namaszczonej przez weteranów hip-hopu na głos pokolenia. Dla mnie jest to wyjątkowa historia, tym bardziej że muzyka lidera TDE towarzyszy mi od wielu lat — opowiem więc o niej przez pryzmat własnych doświadczeń. Mam nadzieję, że tym samym przywołam Wasze wspomnienia, a tych, którzy nie czują jego fenomenu, zachęcę do próby zatopienia się w imponującą dyskografie.
Artystyczna droga Mac Millera pełna jest zmian i ewolucji i z pewnością jest on jedną z tych osób, których nie da się zamknąć w jednej szufladce. Po przedstawieniu jego początków zapraszamy na część drugą!
Pamiętacie warszawską wizytę Mac Millera? To ironiczne, gdy jeden z twoich ulubionych artystów przyjeżdża zagrać koncert do miasta, w którym mieszkasz dokładnie w piątek trzynastego. Wbrew obawom przesądnych widowisko było dopięte na ostatni guzik: od profesjonalnego podejścia gwiazdy wieczoru, przez trafioną, przekrojową selekcję utworów, do niepowtarzalnego klimatu i zajaranej publiki.
Mac Miller jest dla mnie raperem szczególnym, a także moim rówieśnikiem, co pozwoliło mi się w pewnym stopniu z nim utożsamiać. Jako oddany fan i słuchacz od wczesnych mikstejpów miałem okazję obserwować jego mentalną i artystyczną metamorfozę na przestrzeni kilku lat intensywnej kariery. Przemianę od roześmianego, upalonego dzieciaka z college’u, przez znieczulonego przez eksperymenty z dragami eskcentryka, po gwiazdę największego formatu i dojrzałego faceta myślącego coraz poważniej o przyszłości. Zapraszam do zapoznania się z postacią Mac Millera, jednego z najciekawszych raperów młodego pokolenia.
Trochę nas nie było z naszą serią o rapie z Antypodów, prawda? Maciej ma pewnie jeszcze kilka artykułów w rękawie, ale ja pokuszę się w tym momencie o małe podsumowanie. Od razu na język ciśnie się stwierdzenie, że nie było warto, że bardzo małe zainteresowanie i tak dalej. Jednak szczerze mówiąc, jeżeli chociaż zainteresowaliśmy tamtą sceną dwadzieścia osób, to będziemy zadowoleni. Oboje jesteśmy zdania, że jest to najmocniejsza scena obok amerykańskiej. Można tych rapsów nie lubić choćby za akcent (Anglicy, których znam mówią, że Australijczycy brzmią, jakby cały czas opowiadali jakiś żart), ale na pewno nie można odmówić im prawdziwości i pasji.
