Soul

W ciągu czterech lat od wydania czwartego w swoim dorobku, nagrodzonego Grammy LP "Take Me To The Alley" Gregory Porter nie próżnował - zdążył przecież nagrać tribute album dla swojego idola i ewidentnej inspiracji Nat King Cole'a, rok później wypuścił też album nagrany na żywo w słynnej londyńskiej sali koncertowej Royal Albert Hall. Kolejny oficjalny studyjny longplay to jednak inna kategoria, inne oczekiwania, inna presja...

No właśnie, ale czy Gregory kiedykolwiek dał po sobie i swojej twórczości poznać, że odczuwa jakąś ogromną presję? Raczej nie - zbliżający się do okrągłych pięćdziesiątych urodzin muzyk rodem z Los Angeles to sztandarowy przykład świadomego i pewnego siebie artysty, który konsekwentnie idzie swoją drogą, wytaczając własne ścieżki i stopniowo zaskarbiając szacunek i uwagę przemysłu muzycznego, krytyków, a także - podbijając serca słuchaczy na całym świecie (pamiętny występ na Warsaw Summer Jazz Days w 2014 roku!). Co fenomenalny soulowo-jazzowy wokalista przygotował dla nas zatem na swoim zeszłorocznym krążku "All Rise"? Krążku, który - warto dodać - już dzisiaj w nocy ma okazję zdobyć nagrodę Grammy za Najlepszy Album R&B!

W życiu pewne są tylko trzy rzeczy: śmierć, podatki i to, że po odpaleniu dowolnego albumu Devina The Dude'a poczujemy ciepło w serduszku. Weteran sceny Houston na nowym „Soulful Distance” kontynuuje swoją muzyczną misję odprężania słuchaczy i łagodzenia obyczajów. I znów mu się udaje.

Dokładnie dzisiaj 47. urodziny obchodziłby J Dilla, a jak co roku luty dla fanów genialnego producenta z Detroit oznacza "Dilla Month". Idąc tropem skojarzeń, na tę niedzielę przygotowaliśmy nasz videowywiad z artystą, który co prawda nie pochodzi z Motown City, ale od lat jest mocno powiązany z tamtejszą sceną oraz stanowi część historii Slum Village, macierzystej ekipy Dilli a w 2010 roku zaśpiewał refren w numerze "We'll Show You" na bicie Jay Dee. Mowa o Aaronie Abernathy, znanym wcześniej jako AB - wokaliście, producencie i klawiszowcu, który od kilkunastu lat współpracuje i koncertuje z inną ikoną sceny Detroit - Black Milkiem, ale też konsekwentnie tworzy solowe albumy, pełne pasji i przepełnione soulowym brzmieniem.

Z Aaronem udało nam się porozmawiać przed kamerą w trakcie Hip Hop Kempu 2019, tuż przed koncertem z Black Milkiem i Nat Turner Band. W wywiadzie sympatyczny, elokwentny muzyk opowiedział nam m.in. o tym, jak w 2006 roku został klawiszowcem i dyrektorem artystycznym Slum Village w składzie T3, Elzhi, Baatin oraz czego nauczył się przez 5 lat od legendarnych MC's; o unikalnym koncepcie swoich solowych projektów "Prologue", "Monologue", "Dialogue" i "Epilogue"; porównaniach do D'Angelo i ikonach muzyki soul i funk, którymi się inspirował; współnym albumie z producentem 14KT "Saturn Return"; a także o muzyce jako terapii i dochodzeniu do siebie po złamanym sercu.

W roku, który w Stanach Zjednoczonych przyniósł ogromne napięcia społeczne i protesty na wręcz niespotykaną wcześniej skalę, muzyka, która przełamuje bariery i dąży do jedności zamiast podsycać konflikty jest na wagę złota. Przykładem dwóch artystów, którzy połączyli siły ponad wszelkimi podziałami i stereotypami są reprezentujący miasto Tampa na Florydzie raper Mike Mass oraz bluesowo/rock'n'rollowy wokalista i gitarzysta J.T. Brown. Ich wspólny, oparty na żywych instrumentach utwór "Blood In The Water" zmaga się ze współczesnymi problemami trawiącymi USA, dostarczając poważne, zaangażowane przesłanie w sposób elokwentny, pełen pasji i kompletnie unikalny. 

Przeplatający w niezwykły sposób te dwa gatunki muzyczne utwór opatrzony został równie epickim, robiącym duże wrażenie wideoklipem. Wystarczy wspomnieć, że do nakręcenia go artyści wspólnie z ekipą filmową musieli uzyskać oficjalną zgodę od miasta Tampa - potrzebowali bowiem na kilka godzin zablokować autostradę. Rezultat tych trudów? Jeden z najwspanialszych singli, jakie słyszałem w tym roku, muzyczne i wizualne dzieło sztuki. Nie przegapcie!

theMIND to postać równie fascynująca co zagadkowa, wielowymiarowa i wciąż odkrywająca przed nami nowe pokłady umiejętności i kreatywności. Po raz pierwszy na szerszą skalę świat usłyszał o nim przy okazji pamiętnego mixtape'u Micka Jenkinsa "The Water[s]" w 2014 roku. To właśnie głos theMINDa otwierał ów projekt wspaniałym intrem, a także wbijał się głowę pełnym pasji refrenem w kapitalnym "Dehydration". Od tej pory mocno związany z Chicago artysta współpracował z takimi tuzami tamtejszej sceny jak Chance The Rapper, Vic Mensa, Saba czy Noname, a także wydał swój debiutancki, ambitny album "Summer Camp" w 2016 roku.

W zeszłym miesiącu światło dzienne ujrzał natomiast wyczekiwany od 4 lat drugi studyjny album wokalisty balansującego na granicy wysublimowanego, świeżo brzmiącego r&b i hip-hopu. Krążek "Don't Let It Go To Your Head" to równe 30 minut muzyki pełnej emocji, nieszablonowej, łamiącej schematy. Gościnnie artystę wsparł m.in. wspomniany Saba - autor jednej z najlepszych płyt roku 2018. 

Gdy w 2016 roku recenzowałem poprzedni album Johna Legenda "Darkness and Light", chwaliłem artystę za wyjście ze swojej strefy komfortu i wzbogacenie przekazu o treści społeczno-polityczne - wszystko na fali protestów i napiętych nastrojów w społeczeństwie amerykańskim. Cztery lata po ukazaniu się "Ciemności i Światła" wokalista rodem z Ohio powrócił z szóstym (teoretycznie siódmym, ale nie liczę albumu świątecznego) LP w swoim dorobku, zatytułowanym "Bigger Love". 

Co ciekawe, kontrastując z poważniejszym, czarno-białym "Darkness and Light", najnowszy krążek aż tętni życiem i tryska energią - również w sferze graficznej. Jaskrawa, artystyczna okładka z roześmianym artystą, otoczonym kwiatami i ewidentnie gdzieś tam bujającym w obłokach, ba - galaktyce, oraz bardzo starannie napisanym tytułem, od razu wskazuje powrót do tego, co John lubi najbardziej - piosenek o miłości.

Od czasu udanego występu w piątej edycji Młodych Wilków w roku 2017 The Blu Mantic nie próżnował, maczając palce w najróżniejszych muzycznych przedsięwzięciach, grając masę koncertów i próbując chyba wszystkich możliwych brzmień - od nasączonego jazzem collabo w postaci EPki nagranej z naszym rodzimym zespołem HAARPAGANS "Rune(s)", przez new schoolowe, humorystyczne "Pączki" z Kubi Producentem, lajtowe, przypominające vibe Joey Bada$$a, kapitalne "They Want" czy alternatywne, połamane "Generation of Numbers" z Gniewomirem Tomczykiem. A to i tak tylko wierzchołek góry lodowej.

Przez te 3 lata z hakiem dostawaliśmy masę luźnych singli, ale oprócz wspomnianej EPki "Rune(s)" Blu nie puścił w świat żadnego skończonego projektu - aż do roku 2020. Na początku tego miesiąca do Sieci trafił bowiem zdecydowanie najbardziej dojrzały, ambitny i uduchowiony materiał w dorobku pochodzącego z Teksasu artysty. Mowa o nagranym w duecie z warszawskim producentem St. Elmo (kiedyś Big Elmo) longplayu "Sanctuary", stanowiącym organiczną mieszankę hip-hopu, jazzu, soulu i licznych południowych inspiracji. To również - a może przede wszystkim - świadectwo rozwoju Blu jako Artysty, przez duże A. Sprawdzajcie!