Zagraniczny i polski hip-hop, muzyka, wykonawcy - Najlepszy portal hip-hop

Chłopak o najbardziej zakręconej ksywce w polskim rapie wypuszcza płytę. I to pod egidą Aptaun Records. Będąc jednym z ASów i podopiecznym Pyskatego ten jednak żali się na niej, że. jest w cieniu, stoi w długiej kolejce po respekt i wciąż nie zna go Twoja panna. Cóż, w takim razie najwyższy czas zapoznać.

Lata przebijania się, by w końcu zyskać uznanie i wyjść z podziemia. Wybór na Freshmana XXL'a, sukces kolejnych singli, zgrabnie łączących zaangażowaną treść z przebojowością i stanowiących odpowiedź na płytką i zapętlającą się odsłonę mainstreamu i zbudowanie wielkiego oczekiwania na nadchodzące "The Heist"... W lipcu Macklemore razem z Ryanem Lewisem zagrał na Splashu, dając najlepsze show na festiwalu - lepsze niż Nas, Mac Miller czy Wiz Khalifa. Rapera z Seattle złapaliśmy tuż po koncercie, by uciąć sobie z nim luźną i ciekawą pogawędkę.

Kiedy czytacie te słowa, jestem już w drodze na Coke Music Festival, aby kolejny raz zobaczyć jednego z moich muzycznych idoli. Rap Snoop'a na "The Chronic" i "Doggystyle" był jednym z pierwszych, jakie usłyszałem w początkowym stadium mojej fascynacji "czarną muzą" i do dnia dzisiejszego zajmuje specjalne miejsce w moim sercu.
Obecnie, Snoop Dogg jest jedną z największych gwiazd muzyki rozrywkowej i droga, jaką przebył od od szczeniackiego freestyle'owania z kumplami w Long Beach do występów przed wielotysięczną publiką na najpopularniejszych festiwalach świata jest naprawdę imponująca.
Wciąż jednak powracam z sentymentem do starych nagrywek, łudząc się że Snoop razem z resztą swojej starej ekipy DPGC, nagrają jeszcze kiedyś materiał równie przełomowy jak "The Chronic".

"Jak już wspomniałem Zabójczy Mike nie zabija nas charyzmą, nie powala techniką, ale ma coś do powiedzenia i robi to z sensem. Ma swoje przemyślenia, potrafi je przekazać i dobrać do tego odpowiednie bity" - tymi słowami zakończyłem recenzję poprzedniej płyty Killer Mike'a "Pl3dge".Od tego momentu minął rok, a Mike wydał kolejny album . Czy jest lepszy od poprzedniego? Tak. Nawet dużo lepszy.

Promieniujący złotymi literami balon z napisem "God Forgives, I Don't" nadmuchiwano już od dawna. Rick Ross dopilnował, by o jego nowym albumie było głośno: jeszcze w styczniu udostępnił słuchaczom darmowy mixtape, później wydał krążek swojej Maybach Music Group, w międzyczasie kręcił teledyski do nośnych singli, udzielał się gościnnie u artystów pokroju Nasa, kolekcjonował również do przesady pochlebne opinie na swój temat.

Ale tenże balon, zamiast wznieść się ku górze i dryfować gdzieś w kierunku nieba, zahaczył o pierwsze lepsze drzewo i najzwyczajniej w świecie pękł. Bo piąty longplay w dorobku Rozaya to materiał co najwyżej średni.

40kilo prezentuje wywiad z Dioxem i Returnersami. Opowiadają m.in. dlaczego odpowiada im sampling winylowy lub o fałszywych undergroundowcach w Polsce. Diox mówi całkiem z sensem, warto obejrzeć.

Donald Glover jest bez wątpienia człowiekiem bardzo utalentowanym. Jest aktorem, scenarzystą, komikiem, raperem, a swój najnowszy mixtape w dużej części wyprodukował sam. Rok temu, za pośrednictwem Glassnote Records, wydał swój pierwszy studyjny album, który sprzedał się w ilości 52 tysięcy kopii w pierwszym tygodniu od wydania. Większość krytyków również oceniała "Camp" dosyć dobrze.

Śmiało można, więc powiedzieć, że ten 29-letni człowiek-orkiestra zawiesił sobie poprzeczkę bardzo wysoko. Czy udało mu się ją przeskoczyć?