Klasyka

Lewis Parker. Rzekłbym, że to nazwisko nie mówi za wiele przeciętnemu zjadaczowi rymów - wielka szkoda. Kim jest Mr. Parker? Weteranem sceny brytyjskiej, nagrywającym sztosy od wczesnych lat 90., mistrzem klasycznego, samplowanego brzmienia uwarzonego tradycyjną "recepturą"  na kultowych maszynach SP... Nie bez kozery Lewis nosi zaszczytny przydomek "The Deadliest Man With an SP". Bądź - "The Man with the Golden Sound". Artystą, którego twórczością inspirowali się nasi rodzimi weterani, m.in. Eldo i Noon (ba, nawet respektowany MC Jimson w kawałku "Paryski perkusista" nawiązuje do "Masquerades": "RDi niczym Lewis Parker na 101 fortepianach"...)

Jest też Lewis autorem jednego z najlepszych debiutanckich albumów, jaki osobiście miałem okazję usłyszeć. Oto przed wami - "Masquerades and Silhouettes". "The Ancients Series One". Rocznik 1998, straight outta London.

Spontaniczność, podziemność i naturalność, które cechowały polski hip-hop w jego pierwszych latach przyniosły wiele historii przytaczanych i opowiadanych latami, jak i wiele imprez, do których uczestnicy wracają wspomnieniami mimo upływu czasu.

Sporo do powiedzenia w tej kwestii ma z pewnością Arkadiusz Deliś - założyciel i właściciel kultowej wytwórni T1-Teraz, wydawca takich albumów jak "Na Legalu" Peji, "Światła Miasta" Grammatika czy "Muzyka Klasyczna" Pezeta i Noona. W najnowszym wywiadzie, przeprowadzonym przez Misztala z Dustyroom.pl wspomina on after-party po koncercie premierowym "Trzy" Wzgórza Ya Pa 3, w którym uczestniczyli też członkowie Molesty czy Zip Składu...

Dziś o godzinie 15:00 ruszył preorder winyli z twórczością popularnego rapera – Eldo. W skład kolekcji wejdą wydawnictwa składające się z 2LP: Opowieści o tym co dzieje się naprawdę, Eternii, 27, Nie pytaj o nią, Zapiski z 1001 nocy oraz ostatnia płyta CHI.

10 stycznia 1995 roku. Nie muszę mówić nic więcej, prawda? Wszyscy fani korzennego, nowojorskiego soundu wstali i z szacunkiem zasalutowali na wspomnienie tej daty. Dwadzieścia lat temu, tego właśnie dnia, swą premierę miał album celebrowany na całym świecie, apogeum skurywsyńsko brudnego i mrocznego rapu o realiach życia w Wielkim Jabłku. "Dah Shinin'", po "Enta Da Stage" Black Moon drugi album prezentujący światu potężny kolektyw Boot Camp Clik ("Cession at the Doghilee"!), kosior uznany za jeden z najlepszych krążków Eastcoastowego "renesansu" połowy lat 90 i monument hardcore rapu. Jeśli chcecie wiedzieć więcej - odsyłam do naszego cyklu Klasyk na Weekend, w którym "Dah Shinin'" zostało wnikliwie opisane przez Daniela Wardzińskiego. 

Dzisiaj w Diggin In The Videos - sztos, bez którego dyskusja o "Dah Shinin'", jak i Smif-n-Wessun nie może mieć miejsca. Jeden z moich osobistych numerów wszechczasów. Pierwszy singiel, który zaprezentował światu bezbłędną stylówę Generałów Teka i Steele'a. Hymn na cześć macierzystej dzielni Wielkiego Jabłka - "Bucktown". Hit it!

2015 to rok, który zapamiętam ze smutnego powodu. To rok, w którym odchodzą ludzie, którzy w moich oczach zdawali się być niezniszczalni, nieśmiertelni. Wieczni, nawet pomimo sędziwego już wieku. Ben E. King. Król bluesa, B.B. King. Christopher Lee. The Jacka. Spoza muzycznych kręgów - znakomity pisarz i reżyser Tadeusz Konwicki, a także do samego końca zdumiewający inteligencją nestor polskiej polityki, Władysław Bartoszewski. Na początku czerwca odszedł fenomenalny raper, ikona nowjorskiej sceny battle-rapu, Pumpkinhead a.k.a. PH... Teraz zaś - pożegnaliśmy rapera, który - wydawałoby się - jest "większy niż życie", gościa, którego nie pokona nic. Jedyny i niepowtarzalny Mic Tyson. Sean Price. Urodzony 17 marca 1972 roku - zmarł 8 sierpnia 2015...

11 sierpnia zeszłego roku świat stał się smutniejszym miejscem. Tego dnia straciliśmy jednego z najzabawniejszych i najbardziej utalentowanych komików, aktora, który rozśmieszał do łez, poruszał i krzepił serca milionów ludzi na całym świecie - Robina Williamsa. Niezapomniany Piotruś Pan, Pan/Pani Doubtfire, czy dr Maguire z "Buntownika z wyboru", na scenie roześmiany i pełen energii - skrywający jednak pod owym szerokim uśmiechem wyjątkowo bolesne doświadczenia...

Dziś, 21 lipca, Robin Williams skończyłby dokładnie 64 lata. Kilka dni temu Cee-Lo Green, wypuścił nowy utwór, zatytułowany po prostu "Robin Williams", oddający cześć zmarłemu aktorowi, jak również innym legendarnym komikom - Johnowi Belushi, Philowi Hartmanowi, Richardowi Pryorowi i Bernardowi McCaullough, znanemu jako Bernie Mac. Wspomina także tragicznie zmarłego w lutym zeszłego roku, znakomitego aktora Philipa Seymoura Hoffmana.

Kiedy mówimy dziś o brytyjskim hip-hopie, pierwsze co przychodzi do głowy to zapewne grime, powyginane tempo numeru wymieszanego z elektroniką, drum'n'bassem czy electrostepem. Bardzo słusznie, Wyspy są jednym z najbardziej kreatywnych muzycznie miejsc na Świecie (nie tylko w rapie) i kto wie czy nie najważniejszym patrząc pod kątem rodzących się trendów. Dziś jednak nie o tym, ale o jednym z najlepszych brytyjskich MC's lat 90. Gościu równie utalentowanym co niedocenionym. Blak Twang miał swoje flow, miał mistrzowskie bity i dużo opowieści z południowo-wschodniej strony Londynu, których chce się słuchać do dziś. Nie miał jednak czegoś co pozwala to wszystko należycie wyeksponować - farta do wytwórni.

Jego debiutem był wydany w 1995 roku singiel "What's Going On". Rok później światło dzienne miał ujrzeć album zatytułowany "Dettwork SouthEast". Ostatecznie wytwórnia Sound Of Money wycofała się, a jedynym śladem po płycie stały się egzemplarze promocyjne. Ciekawy przypadek, bo wśród fanów takiego brzmienia w UK, album jest dziś znany i bardzo ceniony, a Blak Twang nazywany legendą. Po dziesiątkach przesłuchań też nie zawahałbym się nazwać tego materiału klasykiem. Dobra muzyka broni się sama?