Zagraniczny i polski hip-hop, muzyka, wykonawcy - Najlepszy portal hip-hop

Mija kolejny miesiąc 2011 roku, a my dostajemy kolejny materiał z Wrocławia. Po legalu Jota, Shota z Człowieniem oraz debiucie tego półrocza jakim jest materiał Haja, Goldena i Beztwarzy, otrzymujemy następną płytę z Dolnego Śląska. Tym razem swoje siły zjednoczyli: Łozo aka. Pitahaya, Mazi, Globus, Grzesiek Label, Bunio oraz Kościey.

 Różnorodność tych raperów, jest tak wielka, że totalnie nie wiedziałem czego się spodziewać po ich wspólnym krążku. Różne style, inne poglądy, ale jedna, tętniąca w ich sercach miłość do rapu, to coś co niesamowicie spaja ten album. Zazwyczaj tak liczne kooperacje w Polsce się nie udawały. Czy Wrooclyn Dodgers przełamało tę zasadę?

Do faktu, że Daz solowo wypuszcza dużo rzeczy i robi to zdecydowanie częściej niż Kurupt każdy z sympatyków DPG chyba zdążył się już przyzwyczaić. Choć prawie zawsze jest to porządny materiał wydaje się że raper stawia obecnie bardziej na ilość niż jakość i zadowolenie fanów.
Od czasu "So So Gangsta" brak bowiem w jego dyskografii albumu na podobnym poziomie. "Only On The Left Side" mimo kilku mocnych momentów był jak dla mnie zbyt południowy, "Public Enemiez" który zapowiadał powrót do klimatu "Dogg Pound Gangsta LP" również nie spełnił do końca oczekiwań słuchaczy natomiast króciutki "Matter Of Dayz" nie powinien się w ogóle ukazać.

Jak wiec w tym zestawieniu wypada najnowsze dzieło Dillingera?

"Some mastered the art of cash, but not the part that lasts and disappear after doin two albums" nawija Posdonus w otwierającym "Grind Date" numerze "Future". De La to zespół piekielnie długowieczny i nigdy nie schodzący powyżej swojego standardowego poziomu, który dla większości jest wciąż nieosiągalny. Zrobić klasyczny album w 15 lat po debiucie (skądinąd również klasycznym) to sztuka, która nie zdarza się zbyt często.

Pos, Trugoy the Dove i Maseo to trzech gości, którzy udowadniają, że "rap nie jest pracą, tylko życiem". Kiedy zbierałem się do tego artykułu pomyślałem sobie przez chwilę "klasyk? Nie, to jeszcze za świeże". Siedem lat... Czas leci, a ta płyta wciąż jest świeża i właśnie o to chodzi.

Długa droga z Nowego Orleanu do Kalifornii została troszkę skrócona dzięki kolaboracji dwójki rapowych reprezentantów swoich miejsc. Choć lokacje niewątpliwie zupełnie inne, to muzyka Alchemista i rap Curren$y nie wydawały się niemożliwe do połączenia. Przeciwnie. Przy odpowiedniej ilości uncji dobrego stuffu dogadanie się tych dwóch osobników wydawało się wręcz oczywiste, a współpraca na papierze wyglądała co najmniej okazale.

"Covert Coup" to dziesięć premierowych numerów w których "Waluta" rapuje na bitach ALC'a. Promujący płytę "Scottie Pippens" z Freddie Gibbsem jest dla mnie jednym z kandydatów do dziesiątki numerów 2011 roku. Jak z resztą?

W ostatniej części wywiadu dowiecie się m.in. czy są szanse na ponowne wydanie "The Betrayal", jak wyglądają relacje Nutt-So z Afeni Shakur, co sądzi o raperach którzy kopiują Tupaca, czy będzie go można usłyszeć na nowym albumie Outlawz, jakie jest jego zdanie na temat dzisiejszej kondycji hip-hopu - to wszystko i jeszcze więcej w tekście poniżej.

Miłego czytania!

Chyba się starzeję... To oklepane i jakże pretensjonalne jak na 23-latka stwierdzenie wpadło mi do głowy po sprawdzeniu kolejnej porcji newsów z głównych polskich rapowych portali. Zachowując pełen szacunek do chłopaków i tego, co tworzą w ramach Popkillera nie jestem w stanie zrozumieć fenomenu Kid Cudich, czy innych (uwaga - kij w mrowisko) Wiz Khalifów. Od prostej nawijki przeplatanej popowymi hooksami zdecydowanie wolę techniczną rzeźnię w wykonaniu Eminema, Royce'a, Slaine'a, Termy, czy Reksa lub klasyczne, liryczne i megamelodyjne wycieczki do świata Masta Ace'a, Hilltop Hoods, czy właśnie Classifieda.

Widocznie odczuwając brak jakichkolwiek informacji o tym ostatnim, który w panteonie moich najbardziej ulubionych artystów zajmuje zaszczytne drugie miejsce po niezastąpionym Marshallu Mathersie III, zdecydowałem się zarzucić moje przekonanie o bezsensowności pisania recenzji i niniejszym tekstem oddać hołd jednemu z najbardziej niedocenianych (bo i mało znanych) w Polsce Artystów. Przed Wami Luke Boyd, lepiej znany jako Classified, ze swoim najnowszym, w całości wyprodukowanym przez siebie majstersztykiem - "Handshakes & Middle Fingers".

Przekonaliście się już, że w lutowym koncercie Te-Trisa nie brakowało ani energii ani emocji. On sam był pod wrażeniem i stwierdził, że "ogień" to zbyt delikatne słowo na określenie tego, co tam się działo.

Dziś obejrzycie drugą połowę występu a w niej m.in. zagrani na nowym bicie "Martwi", nieśmiertelna "Pamięć" w oryginalnej wersji czy koncertowy pewniak w postaci "Bez Wazeliny".