Ot tak

Wspominając nasz Tydzień ze Spike'iem Lee i wszystko co napisaliśmy do tej pory o wybitnym reżyserze z Brooklynu na łamach Popkillera, natknąłem się na kolejną, zagubioną gdzieś w czeluściach Internetu perełkę. Jest nią inspirowany twórczością i przekazem Spike'a Lee utwór o nazwie "Rap Magic (A Spike Lee Joint") autorstwa wywodzącego się z Nowego Orleanu rapera o ksywie Easy Lee.

Easy Lee to połówka jednego z moich ulubionych duetów - mających na koncie dwie niesamowite płyty "Classic.Ghetto.Soul" i "Dirty Genes" Mojoe, a także współtwórca zaangażowanego społecznie zespołu Third Root. W "Rap Magic" artysta zawarł niezliczoną masę nawiązań do "jointów" brooklyńskiego filmowca, a dla każdego fana zabarwionego jazzem rapu i kina afroamerykańskiego będzie to z pewnością strzał w dziesiątkę.

Tematyka stosunków płciowych przewija się w rapie od lat i każdy z nas dobrze wie jak mocno zakorzeniło się to w powszechnym wachlarzu tematów dla raperów. Dzisiaj jednak mowa będzie o zupełnie czym innym, o numerze który w odbiorze jest przygnębiający i niesamowicie szczery. Każdy z nas miał do czynienia z oryginałem. "Cleanin' Out My Closet" autorstwa Eminema to utwór który znalazł się na wybitnej płycie "The Eminem Show". Daruję sobie streszczanie tego, co było jego treścią, bo przecież każdy jest na tyle ogarniętą głową, że może samemu sobie to sprawdzić.

Dzisiejszy odcinek z serii "Ot tak" ma za zadanie przybliżyć wam historię Angel Haze, niezwykle silnej kobiety, która będąc dzieckiem przeżyła piekło.

Macklemore już osiem lat temu wpadł w ucho forumowych diggerów głębokiego podziemia, po czym w związku z życiowymi problemami na parę lat zapadł się pod ziemię. Wrócił jednak i od tego czasu konsekwentnie, po swojemu i w pełni niezależnie parł do przodu, skupiając coraz większą uwagę. Gdy zobaczyłem live na Splashu co zrobił razem z Ryanem Lewisem to byłem w mocnym szoku, bo numery znałem, ale nie spodziewałem się aż takiego ognia na żywo. Na jesieni ukazała się debiutancka "The Heist", a dziś Macklemore jest o złotą płytę, multiplatynowy singiel i kilkaset milionów youtube'owych odsłon dalej... i śmiem twierdzić, że zasłużył na każdego zarobionego w ostatnich miesiącach centa. Pokazał bowiem, że do mainstreamu można wciąż wjechać z buta bez kompromisów, w pełni niezależnie, i stawiając tylko na muzykę a nie kasę, kontakty czy budowanie medialnej kontrowersji. A także, że pod chwytliwą powłoką można przemycić tam treści poważniejsze, często społeczne i dalej robić swoje z undergroundową mentalnością, tylko na o wiele większą skalę.

A dlaczego piszę o tym teraz, w przededniu premiery klipu do "Can't Hold Us"? Bo gdy zobaczyłem video z wykonania tego numeru live na MTV Movie Awards to doszedłem do wniosku, że teoretycznie, porównując do Splasha i Hip Hop Kempu przez ten rok zmieniło się wszystko - przepych, pozycja, otoczka, siła rażenia. Jednak pod tą powłoką wciąż kryje się ten sam surowy, koncertowy ogień i czysty hip-hop. Sprawdźcie sami jak Macklemore radzi sobie na scenie bez hypemana, jedynie z DJ-em i trębaczem, i przekonajcie się, że między występami na Splashu i na rozdaniu nagród MTV zmieniło się wszystko - poza esencją.

"Przekaz" to mityczny termin, który w polskim rapie przewija się od zawsze. Ten ma przekaz, ten go nie ma, to jest rap z przekazem, to rap bez niego. Zarzuty o brak owego wielokrotnie leciały w stronę Tedego, który od zawsze szedł pod prąd i nie bał się poruszać bardziej imprezowych treści, czy opisywać składników własnej szafy. Sam temat poruszony został za to zgrabnie i celnie w numerze, który TDF nagrał z Sobotą na "Gorączce Sobotniej Nocy". Jest w nim przekaz, czy nie ma?

Filmowych soundtracków nasączonych hip-hopem znamy całe mnóstwo, ale mało który poziomem dorównuje wybitnemu - na płaszczyźnie nie tylko muzycznej, ale i czysto filmowej - dziełu Jima Jarmuscha z 1999 roku, "Ghost Dog: Droga Samuraja". Film ten od początku do końca ogląda się oczywiście z wywieszonym jęzorem, lecz puls fanów rapu przyspiesza szczególnie w tych momentach, kiedy to tytułowy Ghost Dog (w tej roli Forest Whitaker) zasiada za kołem kolejnego skradzionego samochodu, wkłada do odtwarzacza jedną ze swoich ulubionych płyt, pogłaśnia do zwyczajowego 21, a ekran wypełnia się tym, co hip-hopowe tygryski lubią najbardziej - klasycznym nowojorskim rapem, mianowicie. 

Za ścieżkę dźwiękową odpowiadał sam RZA, nie powinno zatem nikogo dziwić, że lwią część soundtracku stanowią utwory członków Wu-Tang Clanu lub raperów z tym legendarnym kolektywem powiązanych. Jednym z nich jest Killah Priest, którego twórczość reprezentuje w filmie - w trakcie stosunkowo długiej, trwającej ponad dwie minuty sceny - utwór "From Then Till Now". Czyli, krótko mówiąc, szlagier niemniej wybitny, co sam film. 

Ciężko w to uwierzyć, ale dwa lata bez Nate Dogga naprawdę zleciały jak jeden dzień... Czekając na nowy album króla G-Funku, prezentujemy wam dzisiaj - w drugą rocznicę śmierci, dwa z jego mniej znanych numerów.

Coś dla poszukiwaczy mocnych wrażeń.

Zanim zacznę się rozpisywać na temat samej płyty, czuję obowiązek wystosowania specjalnego ostrzeżenia w kierunku osób słuchających aquacrunku na co dzień i mających o nim większe pojęcie niż ja. Niniejszą recenzję piszę z perspektywy osoby, która chce po prostu pokazać czytelnikom Popkillera porcję nieszablonowej, ciekawej muzyki, jednocześnie trzymającej się jako-tako stylistyki portalu. Jeśli ktoś posiadający odpowiednią wiedzę uzna, że przez mój tekst przebija się daleko idąca ignorancja – przykro mi i odsyłam do poprzedniego zdania.

Zabrzmiało intrygująco, co? Pewnie w głowach kilku osób zaczęły się rodzić rozmaite pytania w stylu „Co to ten aquacrunk?”, „Co to za płyta?”, „Po co ta cała ostrzeżeniowa szopka?” i tym podobne. Spokojnie, na wszystkie odpowiedzi przyjdzie czas.