„Jak to jest być kobietą w rapie?” – pytają dziennikarze podczas wywiadów, a ja odpowiadam.... i odpowiadam… i po pewnym czasie mam dość. Wiadomo, że raz jest cierpko, a raz słodko. Już jakiś czas temu napisałam pierwszą wersję tych przemyśleń, miały traktować tylko o „słodkościach” niestety... będę musiała dorzucić trochę branżowego smrodu do tej pachnącej wanilią otoczki.

Nie będę oszukiwać, czasami jest nam łatwiej niż mężczyznom. Jest nas mniej, nasze ruchy mogą być szybciej zauważone przez potencjalnego słuchacza i środowisko niż innych raperów na tym samym poziomie. To co może nam pomóc w przebiciu się na salonowe głośniki jednocześnie jest naszą zgubą, ponieważ niewielka konkurencja wśród raperek potrafi rozleniwić. Oprócz tego jest jeszcze jeden aspekt, który z atutu staje się przekleństwem - ciało.

Eons D to MC pochodzący z miasta St. Petersburg na Florydzie, a mieszkający obecnie w Louisville w stanie Kentucky. Pięciokawałkowe EP "Physics on Paper" to jego debiutancka EPka, której brzmienie sam artysta opisuje jako "mellow fire" - oznacza to połączenie pełnych soulu, organicznych podkładów z żywymi instrumentami oraz elementami nowoczesności.

Mnie osobiście rap Eonsa bardzo przypadł do gustu, w wyniku czego od kilku dni regularnie zapętlam ten projekt - mocno polecam! W rozwinięciu odsłuch całości oraz teledysk do otwierającego EP numeru "Nothing Is Something".

Superlativez prezentuje najnowszy mixtape "Still_NMBR1" autorstwa DJ Nambear'a. W odróżnieniu od poprzedniego projektu jakim był imprezowy "NMBR1 Mixtape", tym razem gorzowski DJ skupił się na klasycznym hiphopowym brzmieniu. Na mixtape'ie odnajdziemy sporo cut-refrenów, trochę beat-jugglingu oraz nieco brudu. Muzyka i wokale to po części doskonale znany materiał, a także wcześniej niepublikowane rzeczy od raperów z Polski czy rodzinnego dla Nambear'a Gorzowa. "Still NMBR1" jest pierwszym z serii mixtape'ów, które w późniejszym czasie ukażą się jako całość w wersji fizycznej. Gościnnie na nim usłyszymy m.in. Quebonafide, VNMa czy Junesa.

"Sentymenty" to pierwszy singiel zapowiadający debiut fonograficzny paXona - wokalisty legendarnego zespołu Natural Dread Killaz. Utwór ten to mieszanka styli, której na polskiej scenie jeszcze nie było: polski reggaeton oparty na latynoskich korzeniach, zbudowany na doświadczeniu zdobytym na rodzimej scenie reggae. PaXon bez sentymentów rozpoczyna solową przygodę, dbając o pozytywną energię przyszłego odbiorcy swojego albumu, którego premiera przewidziana jest na jesień 2015 roku.

12 maja ukaże się druga część kompilacji "Mint Room" publikowanej przez Treacherous C.O.B. - niezależny kalifornijski label, z którym od lat związany jest Crooked I (teraz Kxng Crooked). Na płycie znajdziemy 14 nowych kawałków autorstwa takich artystów jak Ya Boy Rich Rocka, Mitchy Slick, Tray Deee, Horseshoe G.A.N.G., K-Young czy Demrick, a za produkcje tych numerów odpowiadają m.in. Dae One i Komplex.

Pod koniec zeszłego roku prezentowaliśmy wam ostatnią EPkę reprezentującego Baltimore rapera Rome Cee "The Glimps EP", a w styczniu dostaliśmy teledysk promujący wydawnictwo.

Teraz mamy dla was najświeższy track utalentowanego MC, który postanowił zabrać głos w sytuacji, gdy jego rodzime miasto, z powodu zamieszek spowodowanych śmiercią Freediego Graya z rąk policji na kilka dni pogrążyło się w chaosie...

Oprócz numeru "The Kraken" prezentujemy też inspirowany klimatem "Illmatica" i wersami z "It Ain't Hard To Tell" numer "Loot Up", w którym Rome wykorzystuje przybrudzony, samplowany bit jako płótno do wspominania ulicznych historii i dawnych lat. Oba numery pochodzą z zapowiedzianego na koniec maja projektu "SevenCees".

Mawiają, że każda skrajność jest zła. Oto ostatnimi czasy możemy być świadkami, jak legiony psychofanów składają pokłony nowemu mesjaszowi rapu, przy czym – nie mogło być inaczej – jednocześnie zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie kpił, oponował i usilnie deprecjonował zarówno obiekt kultu, jak i tych wszystkich fanatycznych poddanych. Podstawowa różnica między tymi dwiema opcjami polega na tym, że owo histeryczne uwielbienie tłumów dla Quebonafide nie bierze się znikąd (bo koncerty rapera to przecież "jackass"), podczas gdy ci nie rozumiejący fenomenu występują raczej w ilości szczątkowej – otóż prawda nie leży pośrodku, a zdecydowanie bliżej pierwszej skrajności.