Łozo aka Pitahaya

Dziś do sieci trafił drugi klip promujący ostatni album Łozo aka Pitahaya p.t. "Między Ziemią, a Niebem". Tym razem otrzymaliśmy obraz do numeru "Oto My", który został wyprodukowany przez Skaja.

Możemy wyróżnić dwa rodzaje pożegnań - pozostawiające dobre albo złe wrażenie na zakończenie jakiegoś etapu życia. W przypadku albumu "Między Ziemią, a Niebem" autorstwa wrocławianina Łoza aka Pitahaya (jeden z filarów składu Wrooclyn Dodgers) mamy do czynienia niewątpliwie z tym pierwszym. Jak już się żegnać ze sceną, zostawiając ją młodszym kotom, to przydałoby się zrobić to godnie. Zrobić to tak, że po ostatnim tracku chce się powiedzieć "niemożliwe, że nie usłyszę już Łoza na bicie", przy okazji włączając repeat kolejny raz. I kolejny raz. Klasyczne podkłady + refleksje przeplatające się z gorzkimi obserwacjami = album, który sprawdzi się podczas życiowych rozkmin w chłodne, zimowe wieczory i zostawi po sobie uczucie niedosytu (w pozytywnym tego słowa znaczeniu).

Dlaczego: Na podziemnej scenie wrocławskiej Łozo aka Pitahaya swoją obecność zaznacza od dawna. W najbliższy piątek premiera jego najnowszego krążka "Między Ziemią A Niebem", na którym gościnnie pojawią się m.in. Junes, Eskaubei czy Kościey a my z tej okazji otrzymujemy pierwsze video z płyty.

Bardzo dobrze pamiętam premierę "Właściwych Proporcji" - epki Rap Addix, które wówczas składało się wyłącznie z SoulPete'a i Junesa. Rapera z Sokołowa, który podkreślał przywiązanie do stolicy, przez wiele z jego dotkliwych tekstów nie dało się nie zapamiętać. Kiedy sprawdza się podziemne, polskie produkcje, ma się do czynienia z wieloma przypadkami postaci, które brzmią tak samo. Albo tak samo jak ktoś. On nawijał "wolę własny brak flow niż kradziony patent". Czasem nieporadnie siedział na bitach, często się o nie potykał, ale mówił dużo i nie gryzł się w język. Nie cenzurował siebie, potrafił wylać najgorszy syf i był w tym prawdziwy. Taki twardy koleś, który dostał od życia wpierdol, ale "stoi na ziemii mocno". Kiedy pisze się o prawdziwych uczuciach, opisuje się je lepiej. W tym Junes się specjalizował. Przy takiej porcji pierwszorzędnych bitów SoulPete'a, który od tamtego czasu zmienił już zresztą poziom, to wystarczało. Było charakterystyczne, odważne i trafiało. Zakumplowałem się z tą epką szczerze, pamiętam jak słuchałem jej w pracy za granicą i pamiętam, że mimo mrocznej strony, była w jakiś dziwny sposób budująca. Do dzisiaj większość tekstów znam na pamięć.

Dziś przedpremierowo, na prośbę autora, mam opisać wam "Nie-EP" czyli długogrający krążek Junesa. Nie z SoulPetem, ale z wybranymi przez siebie producentami, którzy podkreślili już swoją pozycję w undergroundzie (zwycięzca z konkursu Pariasu - Kuoter, Puzzel, Zbylu czy Nitro), ale też mają jeszcze sporo do udowodnienia. Niegłupia taktyka, jeśli chce się zmobilizować zestaw zdolnych chłopaków i sprowokować ich do pójścia krok albo kilka naprzód. Motywem przewodnim materiału i konceptem jest tytułowe "nie". Z pewnością najczęściej pojawiające się słowo na albumie. Co z tego wynikło?