Zagraniczny i polski hip-hop, muzyka, wykonawcy - Najlepszy portal hip-hop

Trochę nam to zajęło, ale mamy przyjemność poinformować was, że ruszamy już na dobre z materiałami z lutowej imprezy Popkillera, do tego zarejestrowanymi tym razem jeszcze lepiej bo na dwie kamery.

Na drugi ogień (po wywiadzie z Reksem) idzie przedkoncertowa rozmowa z supportującym swoich idoli Te-Trisem, którego tradycyjnie wsparli Pogz i DJ Tort.

Popularność Wiz Khalify, która ogarnęła Stany Zjednoczone dotarła również do Polski, niestety często przybierając karykaturalny kształt - Wiz jest coraz mniej fajny im bardziej jest znany i im więcej zarabia. Doskonale pamiętam swoje zaskoczenie, kiedy jedna z ksyw, które próbowałem odrzucić ze swojej świadomości (po "Say Yeah"), dostarczyła mi tyle muzycznej świeżości i zaskoczenia ile nie udało się nikomu od dawna. "Kush & OJ" leciało u mnie przez bite dwa miesiące prawie non stop, a ludzie, którzy wpadali do mnie i brali ze sobą muzykę, stopniowo stawali się fanami rapera z Pittsburgha.

Single z "Rolling Papers" nie były utrzymane w idealnej dla Wiza chilloutowej stylistyce mixtape'u, ale robiły bardzo pozytywne wrażenie, wkręcały się w głowę, odnosiły większe i mniejsze sukcesy... Robiły nadzieje na coś naprawdę dużego. "Everything I do, I do it big...". Majorsowy debiut był idealną okazją, żeby wszystkim niedowiarkom pokazać, że mają do czynienia z prawdziwym graczem.

Pharoahe Monch szefem jest i basta. Niepodrabialny styl, charakterystyczny wokal połączony z wyrazistą modulacją głosu, równe i nigdy nie zawodzące flow. A przede wszystkim potężne umiejętności liryczne - słyszałem nawet opinie, że nikt, kto nie używa amerykańskiego angielskiego jako pierwszego języka nie będzie w stanie docenić w pełni kunsztu Faraona.

Dlaczego więc tak rzadko słyszymy o nim w zestawieniach najlepszych raperów? Może dlatego, że wiecznie niepoprawny, zbuntowany i kroczący własnymi drogami Monch niezbyt pasuje do medialnej machiny, a osiągnąć komercyjny sukces udało mu się tak naprawdę tylko przy okazji "Simon Says". Uznanie fanów i krytyków ma jednak dozgonne o czym świadczy choćby częstotliwość pojawiania się "Desire" w publikowanych u nas rankingach płyt dekady. W marcu pojawił się trzeci solowy krążek rapera zatytułowany "W.A.R. (We Are Renegades)", któremu udało się nawet wskoczyć na 54 miejsce notowania Billboardu z 10 tysiącami sprzedanymi w pierwszym tygodniu, co Pharoahe nazwał "super astronomicznym" osiągnięciem. Jak prezentuje się najnowsze dzieło połowy Organized Konfusion?

"Rado Radosny Radosław i Astek Montezuma Jarosław" wracają z drugim po kozackim "Dla Sławy" oficjalnym materiałem zatytułowany... no właśnie... "Muzyka Kozacka". Recenzję albumu, którego premiera będzie miała miejsce dopiero jutro, już dziś możecie przeczytać u nas.

"Kozak" z okładki w pewien sposób oddaje charakter dotychczasowej muzyki łódzkiego duetu. Zapewnienia Jarka o tym, że wszystkie historie zawarte na "Dla Sławy" (oprócz miejskiej legendy z "Ryzyka") są prawdziwe tylko podwyższają dla mnie wartość tego napompowanego chorym humorem albumu. Mixtape "Nieśmiertelna Nawijka Dwusławowa" latał w głośnikach tygodniami, a złych opinii na jego temat ze świecą szukać... Jak jest z "Muzyką Kozacką"?

Zgodnie z zapowiedzią mamy dla was drugą połowę szalonego śląskiego videowywiadu z Czarnym Złotem, przeprowadzonego przy okazji Śląskiego Rap Festivalu. O czym się z niej dowiecie?

O tym, dlaczego przez tyle lat Moral nie wydał solówki. O tym, jak zmieniło się życie Hasta od nagrania "Mas Ludu" a także o tym, jak Gano wspomina udział na "Nastukafszy"...

Już za 2 dni na scenie wrocławskiego Alibi w ramach pierwszej z urodzinowych imprez Popkillera wystąpi śląski kolektyw Czarne Złoto. W listopadzie przy okazji Śląskiego Rap Festivalu w katowickim Mega Clubie mieliśmy przyjemność uciąć sobie ciekawą, obszerną, spontaniczną i charakterną śląską rozmowę z Lukatricksem, HST, Moralem, Gano, Świtałem i DJ-em Motylem. W jej publikację wkradła nam się nieplanowana obsuwa, ale teraz, tuż przed wrocławskim koncertem, dajemy wam pierwszą połowę.

W listopadzie tego roku minie osiemnaście lat od wydania debiutu Snoopa. Dlaczego o tym piszę? Bo opisywany album miał być kontynuacją tamtego, klasycznego już wydawnictwa.

Tak jednak nie jest i Calvin postanowił dać sobie spokój z drugim "Doggystyle" i nazwać nowe dziecko "Doggumentary". Nie tylko to uległo zmianie. Na płycie nie usłyszymy bitów od Swizz Beatza i refrenu od Katy Perry. Na razie brzmi dobrze. A jaki jest efekt końcowy? Zapraszam do recenzji.