Nie ma nic przyjemniejszego niż napisanie przedpremierowej recenzji płyty takiej jak ta. Wiecie dlaczego? Hype na Hucza urósł chyba na tyle, że cokolwiek napisze recenzent, to słuchacze i tak sprawdzą krążek, niezbyt przejmując się jego opinią. W końcu popiera go sporo osób - od najbardziej krytycznych użytkowników forów internetowych (sam nazwałbym go mianem "dziecka Ślizgu"), po tych, którzy sprawdzają rap tylko z doskoku.

Taki stan rzeczy potrafi dać artyście niesamowitą motywację, z drugiej jednak strony może sparaliżować. Zatem: czy raper z Trójmiasta udowodnił tym krążkiem, że warto na niego stawiać?

Kiedy dwa i pół roku temu powstał na Spinnerze cykl pt. "Przegapifszy" postawiłem sobie - jeszcze jako szeregowy czytelnik, nie redaktor czy blogger - następujące pytanie: jak zdefiniować pojęcie "przegapiony"?

W alternatywnej rzeczywistości, jako przyszły filolog, odesłałbym samego siebie do "Wielkiego Słownika Wyrazów Rapowych" pod redakcją najlepszych dziennikarzy działających w obrębie naszej kulturze i sprawdził, co mówią na ten temat autorytety. Nie mając jednak tej możliwości, sam postaram się ułożyć definicję, odpowiadającą moim (niekoniecznie redakcyjnym) przekonaniom.

Od jakiegoś czasu krąży opinia, że jazz w rapowych bitach w naszym kraju został wyeksploatowany do granic możliwości, w związku z czym kolejne projekty o niego oparte są z góry skazane na niepowodzenie i wtórność. Z tym przekonaniem postanowił powalczyć klasyczny duet MC/Producent, czyli połączone siły Joterpe i Nowika. Czy osiągnęli swój cel? Częściowo tak.

Artyści postanowili promować swoje przedsięwzięcie kilkoma kawałkami, z których na największą uwagę zasługuje "Jazzuj". Nie zapomnieli jednak o tym, że mimo wszystko projekt jest dość niszowy, stąd też tylko 100 sztuk fizycznych kopii (w internecie album można odnaleźć m.in. na SoundCloud). W oczy rzuca się digipack z ciekawą poligrafią autorstwa Ghosta. Dzięki niej fani czarnych brzmień będą mieli okazję odświeżyć sobie kilkanaście pozycji swojej ulubionej muzyki.

W naszym kraju nawijanie pod żywe instrumenty jest w dalszym ciągu dość mało popularne. Tym bardziej cieszy fakt, że materiały takie jak ten kolektywu The Pryzmats trafiają do ogólnopolskiego obiegu i próbują chociaż częściowo odwrócić niekorzystną tendencję.

"Balon" to przykład na to, że dobry rap można robić w innej konwencji niż miażdżąca większość kolegów po fachu.