Diggin In The Videos

W Polsce wciąż nie cieszą się tak dużą popularnością jak za wielką wodą, ale nie wolno nam zapominać, że 8Ball i MJG to jeden z najbardziej respektowanych składów południowej części Stanów Zjednoczonych. Nic dziwnego, kiedy ma się na koncie furę albumów - wspólnych, solowych, kompilacji, mixtape'ów i featów (od Heavy'ego D po Three Six Mafię) z których na dodatek zdecydowana większość trzyma baaaardzo wysoki poziom i ma własny, wyjątkowy styl.

Brzmienie południa z połowy lat 90. było w moim odczuciu zdecydowanie bliższe temu co pojawiało się wtedy w Kalifornii niż ogólnie przyjętemu dziś stereotypowi dirrty south. Taki jest właśnie singiel "Space Age Pimpin" z jednego z najlepszych albumów duetu - "On Top Of The World".

Chcąc przekopać się przez gigantyczne złoża rapowych słodkości z lat 90.,  trzeba by zrezygnować ze szkoły i pracy, dać sobie spokój z jedzeniem i snem, zapomnieć o rodzinie. Z jednej strony trochę to przerażające - przesłuchać tysiące albumów i wciąż mieć przed sobą milion innych, ale z drugiej - czy to nie jeden z powodów, dla których kochamy tę muzykę?

Dajmy na to - Dred Scott. Obecnie jest co najwyżej muzyczną ciekawostką, a umiejętnościami nie odbiegał przecież od najlepszych. Świetny tekściarz, dobry raper, znakomity producent. Wszystkie te zdolności Scott połączył w jedynym chyba utworze, który kojarzony jest do dnia dzisiejszego - "Back In The Day". To tętniąca jazzem, przypominająca nieco dokonania A Tribe Called Quest, produkcja i nostalgiczny tekst gloryfikujący dawne czasy - tego nie można nie kochać.

Cofnijmy się 19 lat. Jest rok 1993. Po premierze "The Chronic", g-funk staje się popularnym nurtem w radiowych stacjach. Poza Dr. Dre, wielką w tym zasługę ma 22-letni Calvin Broadus.

Mając swoje pięć minut, postanawia wydać pierwszy album, którego jak się potem okaże, nigdy nie przebije. Odnosi nim wielki sukce pomimo wielkiej konkurencji ze strony debiutu Wu-Tangu i "Midnight Marauders" Tribe'ów.

Klip, który Wam dziś serwuję jest chyba najmniej znanym obrazkiem promującym "Doggystyle"...

Jest rok 1994. Po stoczeniu wielu bitew z LL Cool J, po występach w klipach z Jaz-O, w końcu przyszedł czas, aby Jay-Z wbił się z buta w mainstream. Niestety jak dobrze wiecie Jigga miał z tym nie lada problem. Na szczęście pojawili się panowie Dash i Biggs, i razem założyli Rocafella. Zresztą Damon przewija się w klipie, tak samo jak Jaz-O i, zapomniany już, Sauce Money. "Can I Get Wit That" to pokaz talentu gospodarza. Jay rapuje tu jeszcze swoim "starym flow", znanym między innymi z "Graveyard" Big L'a, ze sporą liczbą przyspieszeń. Już ten track dawał nam do zrozumienia, że parę lat później Hov będzie jednym z najbardziej liczących się graczy na scenie.

Coś w tym jest, że z upływem lat czas jakby przyśpiesza i ciężko jest mi uwierzyć, że od śmierci Nate Dogga minął już okrągły rok...
Doskonale pamiętam moment, w którym dotarła do mnie ta feralna wiadomość. Telefon od zaprzyjaźnionego konesera g-funku (pozdro Simon) był równie niespodziewany co przekazana przez niego informacja... umarł Nate D-O-Double-G. The King Of Hooks. The One, The Only Nate Dizzle.

Tzw. "posse cuty" od samych, nazwijmy to, "początków" rozkwitu popularności rapu stanowiły gratkę dla słuchaczy. Dla wielu jednym z największych tego typu tworów jest kultowe "Scenario".

Dziś przybliżę Wam klip do numeru zatytułowanego "Close The Crackhouse" z roku 1993, gdzie nawijką zajęli się: Brother J, Wise Intelligent, Chuck D, Big Daddy Kane, Money B, Shock G, Humpty Hump, Ex-Girlfriend, Mickey Jarrett oraz ekipa Two Kings In A Cipher.