Zagraniczny i polski hip-hop, muzyka, wykonawcy - Najlepszy portal hip-hop

Jest rok 2008. Kamil Rutkowski, dla znajomych Zeus, tworzy razem z Joteste skład "Pierwszy milion". Raperzy nagrywają materiały, które nie uzyskują ogólnopolskiego pogłosu ani sławy. 2008. Rok kluczowy dla kariery Zeusa, ponieważ właśnie wtedy wygrywa on bardzo prestiżowy konkurs na najlepsze demo, organizowany przez Wudoo. Nagrodą w owym konkursie, było między innymi nagranie, mastering oraz legalne wydanie materiału, który zrealizuje zwycięzca.

Co robi w tym momencie Zeus? Tworzy płytę, która rusza w posadach całą legalną scenę. "Co Nie Ma Sobie Równych" w bardzo szybkim tempie zdobywa rzesze fanów i jeszcze szybciej zostaje okrzyknięte "Debiutem Roku". Naładowany pozytywną energią i chętny eksperymentów, łódzki raper tworzy kolejny materiał, sygnowany tytułem "Album Zeusa". Album poprawny, ale zdecydowanie gorszy od debiutu. Reakcja Kamila jest natychmiastowa. Odchodzi częściowo od całościowej produkcji swojej płyty i skupia się na eksperymentalnym projekcie, który zwie się: "Zeus, Jak Mogłeś?!". Promując krążek w totalnie nietypowy sposób (pisaliśmy o 'aferze grzywkowej' na łamach Popkillera), artysta kumuluje swoich wrogów, jak i fanów. Budując tak potężny fanbase, raper kładzie na szale całą swoją reputację, ponieważ tak odważnych eksperymentów "dopuścił" się w ostatnich latach tylko Ten Typ Mes.
Czy ryzyko było opłacalne?

Patrząc na tytuł tego posta i zdjęcie obok, nikt już nie ma żadnych wątpliwości, jak brzmi odpowiedź na pytanie zadane autorowi tego tekstu: "Jaka jest twoja ulubiona płyta DJ'a Quika?".

Dlaczego wybrałem akurat "Quik is the Name", a nie któryś z trzech kolejnych albumów?

Zeszłoroczne "Dinner and Movie" to jedna z najlepszych pozycji jakie nam w 2010 zaserwowano. Brotha skumał się z Tech N9ne, podpisał u niego kontrakt i można rzec, że jego kariera się odrodziła.

Czy druga część przygód zjadacza raperów utrzymała poziom części pierwszej?

Siódmy studyjny album Atmosphere trafił już w ręce słuchaczy. Słuchaczy trochę rozpieszczonych, bo Slug i Ant przez wszystkie lata, słabe numery robili stosunkowo rzadko, a w okresie, który zapoczątkowało fantastyczne "When Life Give You Lemons" szczególnie. "The Family Sign" jak sama nazwa wskazuje miało być podkreśleniem rodziny (zarówno w znaczeniu dosłownym, jak i przenośnym w stosunku do członków "rodziny" Atmosphere, o której Slug mówi w prawie każdym wywiadzie) i jej znaczenia w życiu głównego narratora, wokalisty i frontmana zespołu. Brzmi jak "zwierzenia podstarzałego tatusia", ale lirycznie Slug w swojej karierze nie przyzwyczaił nas do przewidywalności, a już na pewno do ugrzeczniania rzeczywistości.

Muzycznie Anta w znacznie większym stopniu, wsparli na albumie Nate Collis - odpowiadający za bluesowe gitarki i Erick Anderson, fantastyczny klawiszowiec. Obydwu mogliśmy usłyszeć już na poprzednim albumie.

"Kandydaci Na Szaleńców" to album, który z każdym dniem odkrywa przed nami coś nowego a w rywalizacji o miano płyty roku postawił konkurencji poprzeczkę na wyjątkowo wysokim poziomie. Na koniec naszego tygodnia specjalnego z Tym Typem Mesem mamy dla was pierwszą połowę obszernego godzinnego wywiadu przeprowadzonego w miniony czwartek w dość nietypowej scenerii.

Sukcesy HIFI Bandy cieszyły mnie tylko jako sympatyka ich muzyki, ale jako fana polskiego rapu w ogóle. Ktoś pokazał, że można wejść z debiutem, pojawić się w mainstreamowych mediach, robić swoją muzykę i potrafić wejść z nią w  miejsca dotąd pozornie niedostępne. Po "Fakty, Ludzie, Pieniądze" i "23:55" przyszedł czas na pierwszy solowy projekt rapera HIFI - Dioxa.

Album wyprodukowali i oskreczowali The Returners. Talent Little'a mało kto dziś podważa, szczególnie po takich rzeczach jak "Bez Granic" czy "Nagapiłem Się", a Chwiałek swoimi cutami nie zawodzi chyba nigdy. Singiel "To Jest Diox" zrobił spore zamieszanie i ciężko się dziwić, bo numer z singlowym impetem i czymś do powiedzenia swojej publiczności mógł się podobać. "Logika Gry" za chwilę trafi również do waszych głośników.