Felietony

A zatem już wiecie jakie poglądy polityczne mają raperzy, których słuchacie. Wiecie, w co się ubierają, w czym biorą udział, kogo lubią, kogo nie. Wylewni się nam artyści zrobili i jeszcze ten fejsbuk... A jak nie on, to już z tacą biegnie jakiś pseudohiphopowy tabloid internetowy. Będzie można poplotkować. Jak ktoś by spojrzał z boku, pomyślałby, że to wasze ciotki założyły ciuchy SSG. Ziścił się sen sfrustrowanego hip-hopowca znikąd, wreszcie może się wczepić w swojego idola. Jak wesz. Już nie słucha flow, słów, bitów. Transformacja słuchacza w kibica, fana, fanatyka zakończyła się. A muzyka? To przecież dla frajerów. Niech bzyczy w tle z telefonu.

Jako że weekendy z reguły spędzam offline, dopiero w poniedziałek dotarła mnie wieść o nagłej śmierci Gila Scott-Herona. A dopiero teraz znalazłem chwilę, by napisać te kilka słów, wspomnienie po Mistrzu.

Spośród wszystkich artystów, których twórczość miałem okazję poznać podczas całego swojego życia, Gil zawsze będzie w pierwszej dziesiątce. Niekwestionowany geniusz - jego zasługi dla jazzu, soulu, spoken wordu, a w efekcie także dla raczkującego rapu, są nie do przecenienia...

In order to understand what was going on in Russia at the time that Yevgeny Primakov came to power, we'll have to go back to the time when it all started. It's January 1991. The current foreign minister Andrei Kozyrev, criticized heavily by a large part of Russian political establishment, as well press, finally resigns from the post (which he had been holding for 6 years, since 1990). He goes on to take a seat in the newly elected State Duma.

After Kozyrev's resignment, in January 1996 a new foreign minister is called in for that place. His name is Yevgeny Primakov.

Kochany Mike'u...
Znamy się tylko z widzenia, wybacz więc bezpośredni ton. Nie chodzi mi też o taką zwykłą popkulturową miłość, bo wiesz, jakby ci to powiedzieć, piękny nie jesteś, wręcz przeciwnie.Parafrazując klasyków: z łóżka bym Cię wyrzuciła. Jest ku temu zresztą wiele powodów.

Ale nie obrażaj się. Masz inne zalety i kieruję do Ciebie te słowa pełne bałwochwalczego uwielbienia właśnie w związku z pozostałymi atutami... Kocham Ciebie, a w zasadzie Twoje The Streets. I w związku z tym mam jedno pytanie.

2010 był trzecim rokiem działalności naszej ekipy a pierwszym pod szyldem Popkillera. Było ciężko, zaczęło się niezbyt pozytywnie, ale im dalej w las tym lepiej...

Gdy w styczniu dowiedzieliśmy się, że Spinner zostanie zamknięty wydawało się, że miniony już rok będzie dla nas dużo mniej udany niż poprzednie. Okazało się jednak całkiem inaczej.

Właśnie skończyłam oglądać wywiad z D.I.T.C. i wzięło mnie na wspomnienia. Zarwana noc z 28/29 sierpnia 2010r. A przecież ponad wszystko kocham spać. Widać coś wzięło górę nad moja miłością - łódzki Outline Colour Festival.

Czy warto było przehierarchizować moją piramidę potrzeb? Głupie pytanie. Oczywiście, że warto było, co więcej, marzę o tym, by zrobić to jeszcze raz.

Już dziesięć lat mija od kiedy Yeezy związał się z Roc-a-Fella Records co spowodowało wielki przełom w jego karierze. Na początku był "tylko" producentem i choć wielu by chciało, żeby nim pozostał, zaczął także rapować. Choć nie przyszło mu to łatwo, w końcu się przebił i teraz jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych raperów/producentów czy ogólnie mówiąc hiphopowców na świecie. Czy to uprawnia do narcyzmu?

Możesz być fanem lub hejterem, możesz być całkowicie obojętny, ale to nic nie zmieni. Kanye West jest bożyszczem tłumów, każdy raper chciałby z nim współpracować - choćby ulubieniec trueschoolowców Termanology, jest trampoliną do mainstreamu (patrz Kid Cudi). Po prostu jest żywą legendą, mimo że dopiero osiągnął wiek Chrystusowy. Dlatego czy powinien nas dziwić tak "inny" film przez niego stworzony? Czy ta woda sodowa musiała prędzej czy później znaleźć ujście, jak ten uwalniający się Fenix? Jeśli nie widziałeś - sprawdź wcześniej pełną wersję filmu i wyciągnij własne wnioski.