Rick Ross "God Forgives, I Don't" - recenzja

Promieniujący złotymi literami balon z napisem "God Forgives, I Don't" nadmuchiwano już od dawna. Rick Ross dopilnował, by o jego nowym albumie było głośno: jeszcze w styczniu udostępnił słuchaczom darmowy mixtape, później wydał krążek swojej Maybach Music Group, w międzyczasie kręcił teledyski do nośnych singli, udzielał się gościnnie u artystów pokroju Nasa, kolekcjonował również do przesady pochlebne opinie na swój temat.

Ale tenże balon, zamiast wznieść się ku górze i dryfować gdzieś w kierunku nieba, zahaczył o pierwsze lepsze drzewo i najzwyczajniej w świecie pękł. Bo piąty longplay w dorobku Rozaya to materiał co najwyżej średni.

A mieliśmy - według jakże buńczucznych zapowiedzi - dostać materiał niezapomniany, znacznie przewyższający wcześniejsze dokonania Ricka Rossa. "To będzie mój najlepszy album" - mówił przed premierą. Sekundowali mu inni: Diddy przekonywał, że Rozay zapisze się w historii muzyki złotymi zgłoskami, Swizz Beatz - że Ross to prawdziwy artysta, malarz, koneser wyściubiający nos daleko poza obręb muzyki, DJ Khaled - że czeka nas rapowy klasyk XXI wieku. Jednym słowem, płyta miała zachwycać. Z tymże to w żadnym wypadku nie jest zachwycająca płyta, ba, daleko jej do tego miana. Aż chciałoby się zawołać - jak zachwyca, skoro nie zachwyca!

Ale od początku.

Zamiast siermiężnych, trapowych produkcji, które są tu w zdecydowanej mniejszości, Ross postawił raczej na beaty stonowane, subtelne, bardziej nastrojowe. Tu pianino i trąbka, tam gitara i sampel z Wilsona Picketta. To chyba dobrze, prawda? Dobrze - ale nie do końca. Bo o ile pod względem czysto muzycznym "God Forgives, I Don't" to bodaj najciekawsza pozycja w dorobku reprezentanta Miami i trudno się do niej przyczepić (o wyjątkach później), o tyle Rozay nie potrafił dotrzymać jej kroku. Co prawda nigdy nie dysponował specjalnie akrobatycznym flow, raczej solidnym, takim pozbawionym ozdobników, ale tutaj czarno na białym widać - a raczej słychać - jego wszelkie słabości. W oczy - no dobrze: w uszy - rzuca się monotonia, która niepokojąco często przechodzi w nudę, znużenie wręcz. Nawijka Ricka Rossa momentami przypomina zapyziałe miasteczko, gdzie największą sensacją jest sobotnia wyprzedaż w supermarkecie. 

To samo zresztą tyczy się warstwy tekstowej - różnorodność to ostatnie słowo, jakiego można by użyć do jej opisu. Spektrum poruszanych przez Rossa tematów jest wąskie jak talie anorektycznych modelek, nie zaskakuje absolutnie niczym. Ta jednostajność uwypukla się przede wszystkim, kiedy do głosu dochodzą zaproszeni goście - by wspomnieć tylko Jaya-Z, Andre 3000 czy choćby Stalleya. Rozay zostaje wówczas zepchnięty na dalszy plan, gdzieś pomiędzy statystów, i bardzo łatwo zapomnieć, kto tu jest aktorem pierwszoplanowym.

Jest nim mimo wszystko Rick Ross, ale bądźmy szczerzy - na Oscara za najlepszą rolę męską nie ma szans. W większości utworów bliżej mu raczej do Stevena Seagala niż Roberta De Niro, tego drugiego przypomina tylko momentami. Najlepiej czuje się - tu bez niespodzianek - na podkładach, które wcześniej poniekąd zapewniły mu obecną pozycję w hiphopowym światku - na podkładach trapowych. Tu płynie pewnie, czuje się jak u siebie, od czasu do czasu zaskoczy nawet - a jednak! - udaną linijką. Szkoda tylko, że owe produkcje to jednocześnie najsłabsze punkty całego albumu. G5Kid, Young Shun i The Beat Bully - czyli postacie odpowiedzialne kolejno za "Hold Me Back", "911" i "So Sophisticated" - są ponoć producentami o mniej więcej połowę tańszymi od Lexa Lugera. Dodałbym do tego, że są również producentami o przynajmniej połowę od niego słabszymi. Ich wypociny na dłuższą metę męczą, są jedynie nieudolnymi próbami wskrzeszenia ulicznych hymnów na miarę "BMF". 

Na tym polega problem z "God Forgives, I Don't": gdy Rozay wspina się na wyżyny, produkcja ryje nosem o glebę. Gdy to produkcja wspina się na wyżyny, Rozay w tej samej chwili... nie muszę chyba kończyć.

Wiele wskazuje na to, że nowy album Rossa nie wygeneruje hitów, z których znane były jego wcześniejsze wydawnictwa. Było "Hustlin", było "BMF", nawet styczniowy mixtape miał swoje "Stay Schemin". A tutaj? Taką rolę na papierze mógłby pełnić gwiazdorsko, by nie powiedzieć: królewsko, obsadzone "3 Kings", ale umówmy się - to po prostu solidny, wypucowany na połysk singiel pozbawiony jednak świeżości i błysku. O ile nie można powiedzieć, że to utwór słaby, o tyle można się było spodziewać czegoś mocniejszego. Podobnie rzecz się ma z całym "God Forgives, I Don't".   

Marka Maybach, z którą Rick Ross ma tyle wspólnego, nie wytrzymała konkurencji i w 2013 zostanie wyprodukowany jej ostatni model. Powiedzieć, że to samo przytrafiło się Rozayowi byłoby grubym nadużyciem - szczególnie, że zadebiutuje najpewniej na pierwszym miejscu listy Billboardu - ale jego nowy model nie ustrzegł się poważnych usterek. Trzy.