Klasyk Na Weekend: Onar i O$ka "$uperelak$"

Od jakiegoś czasu zastanawialiśmy się nad tym, czy otworzyć cykle "Klasyk Na Weekend" (zagraniczny) i "Przegapifszy" (polski) tak, by złamać owe granice. Patrząc na ostatni rapowy boom i przypływ nowych fanów doszedłem do wniosku, że płyty, które dla mnie i moich znajomych mogą być oklepanymi, osłuchanymi i znanymi na pamięć niekoniecznie muszą być takimi dla osób siedzących w rapgrze od 3-4 lat. A że klimatu rodzimych rapsów z okresu przełomu wieków nie da się podrobić ani zastąpić (tak jak Nowego Jorku '94) to zaczniemy w Klasyku przedstawiać też produkcje z rodzimego kanonu, których przypominanie i ponowne odpalanie dla mnie samego również będzie wielką frajdą.

Od czego zaczynamy? Od produkcji, która idealnie pasuje na obecne letnie i gorące miesiące.

"Od Lat" zna chyba każdy, bo to jeden z numerów, których nierdzewność jest niepodważalna. Melanżowy klasyk, track wracający na głośniki w każde lato i doskonale pamiętany klip, a w nim szampan, kobiety i młody Małolat w słomkowym kapeluszu. Ale o ile numer ten doskonale oddaje klimat albumu, to na pewno nie jest jego jedynym mocnym momentem.

Proste, przyziemne, życiowe historie opowiadane przez Onara trafiają chyba do każdego, ujmując tematy bliskie - no właśnie - każdemu. Lepsze i gorsze chwile, piękne dni i szalone melanże, a obok zawody ze strony najbliższych i rosnące długi. Koniec jednego, by mogło zakończyć się drugie. Było od tego czasu wiele razy? I co z tego, skoro tego po prostu dobrze się słucha a charakterystyczny wokal Onara a.k.a. ursynowskiego zachrypniętego gardła czyni go niepodrabialnym i wyróżnia spośród reszty. Całość ubarwiają też goście - bracia Kaplińscy, młody Pih, przypomniany niedawno w Przegapifszy Inespe czy nierdzewny Ekonom (czy zwrotki tego gościa kiedykolwiek się zestarzeją?).

Onar Onarem, ale bez O$ki album na pewno nie robiłby takiego wrażenia. Zgrabnie pocięte długie pętle z soulowymi, w sporej części mocno letnimi, a zarazem mocno miejskimi samplami z przebijającym się gdzieniegdzie wokalem i stale obecnym winylowym szumem to jedna z tych rzeczy, których w dzisiejszym rapie już nie uświadczymy... a przynajmniej nie brzmi to aż tak klimatycznie jak na produkcjach sprzed dekady.

2001 i 2002 były okresem, gdy panowie z Płomienia uderzyli z solówkami i choć "$uperelak$" nie odcisnął aż takiego piętna jak "Muzyka Klasyczna" to wciąż pozostaje albumem, którego w 2012 słucha się po prostu przyjemnie. Sprawdźcie go więc w tej letniej aurze i sami się o tym przekonajcie, szczególnie, że niedawno do sklepów trafiła reedycja w eleganckim digipacku, która pozwoliła dorzucić mi w końcu ten CD-ek do domowej kolekcji.