Tusz Na Rękach & Voskovy "Get Fejm Or Die Tryin" - recenzja

"Ciężko pracuje żeby dać ci co jest we mnie, lecz wciąż to Żurom ma 20 tysięcy wyświetleń w dzień/ To wkurwia mnie bo mam 2 tysiące w 3 dni i mówię sobie ziom, że to tylko liczby". Tusz Na Rękach, wcześniej Pryzmat, to reprezentant sceny kieleckiej, działający po cichu od dawna. Jednak dopiero w tym roku za sprawą Studio Sessions i późniejszego "Get Fejm Or Die Tryin" wydanego wspólnie z duetem Voskovy zyskał większą popularność i skupił na sobie uwagę słuchaczy niezależnego rapu z różnych stron kraju.

W odniesieniu do jego materiału pojawiały się głosy takie jak "Małpa roku 2010". Od premiery minęło już trochę czasu, wiemy więc, że aż takiego fame'u jak toruński MC nie zyskał. Jak jest jednak z płytą - czy mamy do czynienia z czołówką tego roku?

Bez wątpienia. Wszyscy fani klasycznie brzmiącego rapu z duszą i głębią powinni choć sięgnąć po płytę Tusza. Produkcje Voskovych pełne są analogowych trzasków, odpowiednio wyważonych loopów i brzmią naprawdę dobrze. Sample dobrane są sprawnie i mimo różnorodności całość brzmi spójnie a żaden track nie wyłamuje się z klimatu, kojarzącego się choćby z tym, co robili Soulquarians, tylko mocniej przybrudzonym. Jedynym minusem w kwestii brzmieniowej jest mix/master, wydaje się, że takie tracki jak "Krejzi" lepiej wypadały w pierwotnym surowym stanie na Studio Sessions niż w finalnej wersji, zbyt dużo w nich panoramicznego rozstawu sampli, przez co dźwięk zbyt rozbiega się na boki.

Jak natomiast spisuje się główny bohater? Bez wątpienia jest postacią zarazem stylową jak kontrowersyjną. Jedni będą krytykować "wąski" pasmowo i wysoki głos z charakterystyczną manierą - z takimi opiniami spotykam się choćby wśród niektórych znajomych. Mnie jednak kielecki MC "kupił" swoim naturalnym luzem w nawijce, tak rzadko spotykanym na rodzimej scenie oraz wyrobionym i - przede wszystkim - swoim stylem. Tusz porusza się po bitach zgrabnie, doskonale z nimi współgra zamiast walczyć a sposób pisania tekstów i przeplatania rymów z pewnością może się podobać. Innym atutem jest wyraźny ekshibicjonizm i osobistość warstwy tekstowej. Dostajemy sporo refleksji i wspominania starych dobrych czasów. Nie brak samokrytyki i mocnego otwarcia się przed słuchaczem w przekornym "Jestem Słaby" czy gorzkich "Wstydzie" i "Podróży Do Wnętrza Siebie". Po wysłuchaniu krążka możemy sporo powiedzieć o jego autorze a obecnie zdarza się to coraz rzadziej.

Tusz Na Rękach i Voskovy wypuścili na rynek materiał, który powinien zaspokoić apetyty fanów klasycznie brzmiącego rapu z głębią i treścią. Można czepiać się wad w kwestii brzmieniowej czy warsztatowej, ale - przynajmniej dla mnie - zalety w pełni je niwelują. To materiał, do którego naprawdę chce się wracać i w którym czuć włożoną pracę i rapowe serducho. Piątka z minusem.