Styloojeden "Z Tylu Jeden" - recenzja

Styloojeden... Cóż, przyznam się bez bicia, że ta nazwa jeszcze do niedawna była dla mnie tylko bezsensownym zlepkiem dwóch słów. O samym zespole dowiedziałem się stosunkowo późno, to znaczy w momencie gdy przyszło mi napisać o nim newsa na Popkillerze. Okazało się, że Styloojeden jest świeżym nabytkiem MaxFlo Records szykującym się do wydania debiutanckiego krążka. 

Skłamałbym mówiąc, że ksywy raperów z tego zespołu były mi wcześniej znane. Zonk, Atim i Puq. No dobra, ten ostatni jakoś mi mignął w pamięci jako "ten z Projektora", ale nic więcej. Dlatego nie miałem co do "Z Tylu Jeden" ni oczekiwań ni uprzedzeń. Jednak w pewnym momencie wyszedł klip do singlowego numeru "Całkiem niedawno", którym naprawdę mile się zaskoczyłem. Fajny wspominkowy numer, luźny klimat i pomysłowy, świetnie wykonany teledysk. Czego chcieć więcej? Oczywiście równie dobrej płyty.

Pozwólcie jednak, że postawię sprawę jasno: niestety taka ona nie jest. Ja zaś pozwolę sobie trochę ponarzekać, bowiem mam tej pozycji naprawdę wiele do zarzucenia, pomimo tego, że nie jest to najgorsza rzecz, jaką można usłyszeć. Namieszałem? To może po kolei.

Styloojeden jest o dziwo nazwą, która pasuje do tego składu jak ulał. Bo rzeczywiście mamy tutaj do czynienia z jednym stylem. Na trzy osoby. Zonk, jeżeli chodzi o flow, to rażąca wręcz kopia Rahima, a w rapie Atima słychać momentami zbyt śmiałe inspiracje Magikiem (chociaż może tylko mi tak się wydaje przez jego podobny głos). Jedynie Puq nie przywodzi mi na myśl nikogo innego niż on sam, co nie zmienia faktu, że jego zawodzące flow jest dość irytujące. Żeby to było jasne - ja absolutnie nie oskarżam tych panów o celowe kserowanie kogokolwiek, ale to nie zmienia faktów, że to wszystko już gdzieś było.

Cóż, skoro nie w kwestii flow, to może przynajmniej lirycznie ten tercet się jakoś wyróżnia? Niestety nie. Szczerze, mogliby oni się pozamieniać swoimi zwrotkami, a nie zauważyłbym różnicy. Jest to poziom bardzo przeciętny i niezwykle bezbarwny. Większość tekstów to takie ładnie brzmiące banały, które istnieją sobie bardziej jako wiązki sylab, mające trzymać flow w kupie, niż treść sama w sobie.

Ech, to może chociaż bity? No cóż. I tak i nie. Album brzmieniowo jest na pewno spójny, można przy nim wyłączyć mózg i po prostu pokiwać głową. Brzmienie jest utrzymane w stylu typowym dla produkcji spod szyldu MaxFlo. Jest on dość specyficzny, ale jestem pewien, że znajdzie on swoich entuzjastów. Mam tylko jedno "ale". Na mój gust wszystko brzmi odrobinę zbyt monotonnie, tempo podkładów w prawie każdym kawałku jest utrzymane na podobnym poziomie i dopiero w nieco bardziej stonowanej "Wierze" czujemy pewien powiew świeżości.

Dobra, dałem upust swojej frustracji, więc teraz może coś nieco bardziej pozytywnego: ten album może się podobać. Przy odpowiednim podejściu. Jeżeli szukacie morderczych punchline'ów, błyskotliwych linijek, czy też odkrywczych wersów - to nie jest zdecydowanie album dla was. Ale jeżeli bardziej niż treść liczy się dla was spójne, specyficzne brzmienie i melodyjne flow, to można spróbować. Najlepiej poprzez singiel, który jest uczciwą zapowiedzią albumu, choć należy wziąć poprawkę na to, że lepszego numeru na "Z tylu jeden" raczej nie znajdziecie. Jeżeli chodzi o mnie, to cóż... Uważam, że ten krążek to przeciętniak jakich wiele, a w ubiegłym roku wyszło sporo dużo lepszych produkcji. Trója z minusem.

Northim Kismajes