Marcin Natali podsumowuje rok i dekadę

Podsumowanie dekady - moje ulubione płyty 2001-2010 - TOP 12:

- Lupe Fiasco - "Lupe Fiasco's Food & Liquor" (2006) - Jedna z pierwszych płyt, o których pomyślałem w kontekście moich ulubionych albumów minionej dekady. Od pierwszego singla, jaki usłyszałem "Kick, Push" z niecierpliwieniem czekałem na całość. Kozacki album od pierwszego do ostatniego kawałka. Świetne teksty, klasyczne a zarazem świeże brzmienie, featuringi m.in. Jay-Z oraz Jill Scott jako wisienka na torcie. Pozycja obowiązkowa!

- Arrested Development - "Since The Last Time" (2006) - Kolejny pewniak jeśli chodzi o moje Top dekady. Mój ulubiony zespół powrócił w wielkim stylu, nie tracąc nic z dawnych zalet. Mnóstwo pozytywnej energii, genialnych kompozycji oraz wokale jak zawsze niezawodnego Speecha - czego chcieć więcej?

- Pimp C - "Pimpalation" (2006) - Naprawdę kozacki album, moim zdaniem czołówka dekady jeśli chodzi o Dirty South. Niesamowita charyzma, bezczelna pewność siebie oraz własny niepodrabialny styl Pimpa C ("Pimp C, biiiitch!") w połączeniu z tłustymi południowymi bangerami tworzą mieszankę wybuchową. Dodajmy do tego liczne featuringi czołowych graczy z Południa Stanów oraz takie perełki jak "Overstand Me", "I'm Free" czy końcowe "I Miss U" i mamy album, obok którego nie można przejść obojętnie. R.I.P. Pimp C.

- T.I. - "King" (2006) - Kolejny południowy klasyk i płyta, na której T.I. w pełni rozwinął swój styl i dał solidne podstawy do tytułowania siebie Królem Południa. Może o parę numerów za długa, ale na pewno kompletna - mamy tu wszystko czego dusza Południowca zapragnie. A takie numery jak "Top Back", "Front Back" czy "Ride Wit Me" rozwalają system (radzę podgłośnić). What you know about that?

- Jay-Z - "The Black Album" (2003) - Definicja słowa klasyk. Shawn Carter w szczytowej formie, cała śmietanka najlepszych producentów początku XXI wieku oraz poczucie, że wszyscy dają tu z siebie wszystko. To w końcu miało być pożegnanie Jay'a ze sceną.. Nie wierzę, aby ktokolwiek czytający ten opis nie znał tego albumu, ale jeśli tak to rozkazuję polecam jak najszybciej nadrobić zaległości.

- Nas - "God's Son" (2002) - Od początku układania tej listy wiedziałem, że kto jak kto, ale Nasir Jones musi się tu znaleźć. Nie byłem tylko pewien który z jego klasyków wybrać. God's Son to chyba moja ulubiona całościowo płyta Nasa (jedynym zbędnym numerem jest jak dla mnie "Zone Out"). Mniej surowa niż "Stillmatic", jeszcze bardziej osobista i pełna ciekawych konceptów. Jakąś rolę odegrał też sentyment i fakt, że pamiętam bardzo dobrze jak klipy do "I Can", "Made You Look" czy "Get Down" latały na okrągło w TV.. (pozdro MTV Base)

- eMC - "The Show" (2008) - Wybitny Masta Ace, świetny Wordsworth oraz bardzo dobrze spisujący się Punchline i Stricklin. Wszyscy dający z siebie po 110%, mnóstwo słyszalnej pasji, zajawki i chemii na mikrofonie. Niesamowite bity, z jednej strony soczyste, obfitujące w punche bangery, a z drugiej numery poruszające i pełne emocji ("Feel It", "U Let Me Grow"!). 100% czysty Hip-Hop.

- Wade Waters - "Dark Water" (2006) - Tej płyty w moim Top 11 dekady nie mogło zabraknąć (byłbym hipokrytą twierdząc, że nie katowałem jej równo, jarając się za jak dziecko). Zapewne wielu z Was nie ma pojęcia o tym duecie (sam dowiedziałem się o nich przypadkiem w 2006 roku). Wade Waters to dwóch kozackich MC's: Soulstice i Haysoos, reprezentujących klasyczny east-coastowy hip-hop, z naciskiem na treść, warstwę liryczną i techniczną. Chemia na tym albumie jest niesamowita, obaj MC's uzupełniają się perfekcyjnie. Dodajmy do tego genialne bity (wzorcowy przykład pomysłowego wykorzystania soulowych sampli) oraz featuringi AZ i Cuban Linka i mamy album, który w moim radiu gościł baaaardzo często i nadal słucham go z ogromną przyjemnością. Stokrotne polecam!

- Mojoe - "Classic.Ghetto.Soul" (2006) - Jedna z najbardziej oryginalnych i niestety w takim samym stopniu przegapionych płyt dekady. Kawał genialnej muzyki, prawdziwa perełka. Mojoe to pochodzący z San Antonio w Texasie duet, na który składają się Tre i Easy Lee. Obaj panowie zarówno śpiewają, jak i rapują, ciężko nawet ocenić, co wychodzi im lepiej. Określani połączeniem Outkastu i The Roots, z domieszką własnego stylu - opartego na ciepłym, pełnym soulu oraz żywych instrumentów brzmieniu. Styl niemożliwy do podrobienia. Idąc za tytułem drugiego na płycie kawałka - True Jewels.

- DJ Jazzy Jeff - "The Magnificent" (2002)/ "The Return Of The Maginificent" (2007) - Dwie kozackie płyty producenckie jednego z moich ulubionych DJ'ów i zarazem producentów. Kawał świetnej muzyki, ukazujący całe spektrum i wszechstronność gospodarza. Pomimo gościnnych udziałów wielu różnych artystów (m.in. Jill Scott, J-Live, Method Man, CL Smooth, Big Daddy Kane, Raheem DeVaughn) oba krążki brzmią spójnie i wyjątkowo. Obie też mają niesamowity klimat - po prostu siadasz w fotelu i na zmianę bujasz głową i odpływasz. Piękna muzyka. (a "For The Love Of The Game" mistrz!)

- The Coup - "Pick A Bigger Weapon" (2006) - Rap, funk i jedyne w swoim rodzaju poczucie humoru, za które odpowiedzialny jest nikt inny jak Boots Riley. Zdecydowanie jedna z najbardziej wykręconych ekip w rapie (obecnie już tylko duet - Boots Riley i Pam The Funkstress). To, co znajdziemy na tym albumie to genialna warstwa muzyczna, błyskotliwe, zgryźliwe polityczne komentarze wycelowane w Busha Juniora oraz oryginalne i przyprawiające o uśmiech na twarzy patenty na kawałki. Już sama okładka pokazuje, że mamy do czynienia z nie byle kim. Wątpię, żeby The Coup udało się jeszcze przeprowadzić tę upragnioną rewolucję, choć z taką dawką inteligencji, pomysłowości i energii, jaką prezentuje Boots Riley, nie byłaby to Mission Impossible.. (Aha, no i na zachętę - "My Favorite Mutiny" feat. Black Thought & Talib Kweli)

- Twista - "Kamikaze" (2004) - Świetny mainstreamowy album, zarówno pod względem skillsów, oryginalności jak i potencjału hitowego (wspomnijmy chociaż "Slow Jamz" z Kanye Westem i Jamie Foxxem). Płyta bardzo różnorodna, a zarazem spójna - mocne  uderzenie ze strony Pana Tung Twisty, przysłowiowe "wejście z buta".
 
Wyróżnienia:

- K'Naan - "Troubadour" (2009) - Somalijski artysta, określany między innymi połączeniem Wyclefa Jeana i Q-Tipa, opowiada tu swoją (fascynującą już samą w sobie) historię, a robi to w sposób magiczny. Świetna robota.
- Rhymefest - "Blue Collar" (2006) - Album bardzo mocny zarówno rapowo, jak i muzycznie, równy całościowo, ale z jakimi przebłyskami!
- Chamillionaire - "Ultimate Victory" (2007) - Drugie solo houstońskiego MC, bardziej liryczne niż pierwsza płyta, równiejsze. Aha, no i jakie flow!

Podsumowanie roku 2010 - moje ulubione płyty - TOP 11:

- Big Boi - Sir Luscious Left Foot... The Son Of Chico Dusty
- Nas & Damian Marley - Distant Relatives
- Cymarshall Law - Freedom Express Line
- B.o.B - The Adventures Of Bobby Ray
- Speech - The Grown Folks Table [ostatnia solowa płyta lidera Arrested Development]
- Black Milk - Album Of The Year
- J. Nolan - Broken Dreams [ściągnij]
- Add-2 - Tale Of Two's City vol.4: Better Days [ściągnij]
- Soulchef - Escapism
- The Roots - How I Got Over
- J.Cole - Friday Night Lights

Komentarz: Po pierwsze, jak widać skupiłem się na amerykańskim rapie, gdyż w większości to on okupuje moje głośniki. Po drugie, powyższe albumy nie są wymienione w kolejności. Po trzecie, wielu głośnych płyt z roku 2010 nie przesłuchałem (brak czasu/okazji) więc proszę się nie dziwić, że czegoś nie ma. Wypisałem te, które w tym roku sprawiły mi najwięcej frajdy i stały się przyjemną ścieżką dźwiękową wielu moich dni. Po czwarte, jak napisałem są to po prostu moje ulubione płyty, więc ranking jest w pełni subiektywny.