Green "Kryptonim Monolog" - recenzja

Negatywne opinie na temat tego albumu ciągle utwierdzają mnie w przekonaniu, że w Polsce wciąż brakuje słuchaczy, który nie boją się poprzeczki zawieszonej trochę wyżej. Green, młody i bardzo perspektywiczny raper z Brzezin po materiałach Phonoloftaleiny i "Good Stuff" z Hrytą i Kliffordem i po telefonie od O.S.T.R.'a, który powiedział mu, że chce produkować dla niego więcej muzyki wydał pierwszy legalny album w swoim dorobku.

Ci, którzy uważali, że bity Ostrego, Quiza czy Snecza będą jedynym atutem tego albumu, zapewne bardzo się zdziwią włączając ten album i słuchając go uważnie od deski do deski. Kto spodziewałby się aż takiej dojrzałości zarówno życiowej jak i muzycznej od 22-latka?

Słyszałem tę płytę już tyle razy, że jestem w pełni przekonany, że choć jej klimat jest dosyć ciężki, warto poświęcić jej trochę więcej czasu niż "sprawdziłem, nudne". Nie da się ukryć - Green jest wciąż raperem, który ma przed sobą swoje najlepsze nagrania, jego flow, choć technicznie imponujące, bywa zwyczajnie monotonne co potęguje jeszcze specyficzny, ale też bardzo charakterystyczny głos. Nie wszystko na tej płycie jest fascynujące tak jak bit do "Finał Sukcesu" czy bardzo gorzkie i niesamowicie prawdziwe wersy w "Spotkaniach". Green nie jest jeszcze tak dobry, jak będzie za parę miesięcy (a może jest już?), ale to raper piszący swoje zwrotki życiem. Często wybiera formę bardzo trudnej i boleśnie autentycznej obserwacji otoczenia i jest w tej konwencji w absolutnej czołówce sceny.

To czego brakowało mi w tym albumie, to przede wszystkim siła ognia. 22-latek wchodzący na scenę powinien mieć coś, co sprawi, że do albumu będzie się wracać z wypiekami na policzkach. Wcale nie znaczy to, że zabawa z "Kryptonim Monolog" jest przez to gorsza... Ale na pewno jest bardziej czasochłonna i wymagająca znacznie większego zaangażowania, co sprawia też, że Green prawdopodobnie trafi tylko do najbardziej zaangażowanych słuchaczy. Wkurzające skity podkreślające patos, też nie działają na plus. Chciałbym usłyszeć też tego bardziej kąśliwego Greena, uśmiechniętego Greena i Greena na znacznie większym luzie. Ta płyta jest bardzo udana w jednej konwencji, ale przez to nie zachowuje równowagi. Raper bywa nieziemsko efektowny, staje się łatwo rozpoznawalny co świadczy o kształtowaniu stylu, ale cały czas czegoś w tym brakuje.

Gdybym miał was przekonywać w sposób czysto faktograficzny... Newcomer na bitach jednego z najlepszych producentów w Europie oraz wyróżniającego się i najbardziej wlewającego serce w muzykę producenta młodego pokolenia w Polsce. Do tego dochodzi niesłyszany od wieków Snatch czy nieznany mi zupełnie Xeyos, który świetnie wpasował się w klimat "Kryptonimu". Ta płyta jest pełna serca do muzyki i wielkiej szczerości przy pisaniu tekstów, a podejście Greena, który zrobił dokładnie taką płytę jaką chciał zasługuje na respekt. Odważny krok, ale nie jestem pewien czy w dobrą stronę. Powiem tak - pozwólcie tej płycie żyć w waszych głośnikach po kilka razy z rzędu, a zaczniecie rozumieć. Tego trzeba słuchać z pełną uwagą i koncentracją. Płyta w moim odczuciu ogólnie zasługje na czwórkę, a dla tych którzy lubią ambitne rozkminy czwórkę z plusem. Propsy za odwagę - zarówno dla Greena jak i dla Aloha Entertainment.

Kup "Kryptonim Monolog"