Złote Twarze

Autorzy klasycznej dla polskiego podziemia płyty "Międzyświat", wracają jakby to był ten "Pierwszy raz". Sample, bity, rymy - magiczny sposób na przetrwanie dzieciaków z osiedli sprzed lat, dziś emanuje nieodpartą nostalgią. Podwórka opustoszały, wielu dawnych znajomych odbiło od hip-hopu, ale Haju i Złote Twarze wracają do swojej złotej ery.

Pośród wiodącego syntetycznego podejścia do muzyki, wrocławsko-lubelski duet wraca po 10 latach do źródeł - analogowych brzmień, żywych instrumentów i pełnokrwistego, emocjonalnego rapu. Nawiązując do klasycznej dla polskiego podziemia płyty “Międzyświat” Haju i Złote Twarze ponownie zabierają słuchacza w podróż po cienkiej granicy, która dzieli jawę od snu, przeszłość od przyszłości, złudzenie od rzeczywistości.

Co się stanie, gdy do jednego kotła wrzucimy brudne, graniczące z brutalnym wręcz opisem rzeczywistości i przeżyć teksty, wymieszaną z wyprodukowaną w pieczołowity sposób muzyką, będącą jednocześnie najlepszym zaprzeczeniem obowiązujących obecnie trendów na szeroko rozumianej scenie rapowej? Oto najprostsza z odpowiedzi - "Ptaki Drapieżne". Lubelski duet Zlote Twarze, a szczególnie w kontekście tego materiału - Goldena - zna zdecydowanie więcej słuchaczy, aniżeli Galerię. A właściwie Qbę - pochodzącego z tego samego miasta rapera, którego zeszłoroczny "Lubelski Styl" okazał się naprawdę wartym uwagi krążkiem, regularnie słuchanym przeze mnie, w głównej mierze za sprawą samego rapera i przewiniętej na trackach masy konkretnej treści, ale i różnorodnych klasycznych podkladów, w tym Złotych Twarzy rzecz jasna. O poziom muzyczny recenzowanego materiału nie mogłem się więc obawiać, skoro zeszłoroczna instrumentalna EPka Goldena "Music Of The Restless Sun" porwała mnie swoim brzmieniem. "Ptaki Drapieżne" zaś porwały mnie do lotu.

Kojarzycie Goldena? Jeżeli nie, to Złote Twarze już na pewno - lubelsko-gostyniński duet producencki, odpowiedzialny za masę świetnych kawałków z głównego, jak i podziemnego nurtu rapowego oraz całych albumów ("Międzyświat" nagrany z Hajem chociażby). Autor recenzowanego materiału kilka lat temu pokusił się o wypuszczenie niesamowicie klimatycznego "Ostatniego Pokolenia Placów Zabaw", rapując na ciepłych, kradzionych bitach niejednokrotnie zdecydowanie lepiej od bożyszczów wyświetleń YouTube'a. W 2016 roku, za pośrednictwem Lekter Records światło dzienne ujrzał natomiast stricte instrumentalny projekt artysty - "Music Of The Restless Sun EP", będący potwierdzeniem jego jakże szerokich horyzontów muzycznych. Golden zdecydowanie należy do grupy producentów muzycznych, w przeciwieństwie do wielu gości szumnie siebie w ten sposób nazywających się. "Szkoda szczempić ryja", jak mawia Zbyszek Stonoga, na dalsze refleksje, kto jest producentem, a kto bitmejkerem i gdzie leży granica. Lepiej w tej samej chwili włączyć EPkę Goldena, wsłuchując raz po raz się w pięknie skomponowaną paletę dźwięków. 

Przed wami dwa kolejne odcinki Flip That Shit, inicjatywy stworzonej przez Agencję promocji Onest Promo. Tradycyjnie już, w każdym z odcinków usłyszycie trzech producentów, którzy wzięli na warsztat jeden sampel i wyrzeźbili z niego trzy różne bity. W trzecim odcinku czas na Eljot Sounds, Złote Twarze, Szura, zaś w czwartym Zbyla, Ka-meala oraz Space Drummę.

Haju ('88) - wrocławski reprezentant Pepe Skuadu (podobnie jak nasz ubiegłoroczny Wilk - Rekord), zgrabnie  łączący refleksyjną, poetycką momentami treść z gęstą, dopracowaną techniką oraz charyzmą i energią. "Gdzie na nowych płytach są emocje?" zapytuje, zarazem swoim rapem udowadniając dobitnie, że znaleźć bez wątpienia je można. Wypracowana emisja głosu, wyrobiony styl, szczerość i bezkompromisowość... wszystko to zespolone w jednym daje rapera, którego popularność z pewnością jest zdecydowanie mniejsza niż prezentowane umiejętności.