Przegapifszy

Już w przyszłym roku z nowym materiałem ma wrócić Endefis. To na pewno dobra wiadomość dla tych, którzy z utęsknieniem czekali na dawkę miejskiego, pozbawionego zadęcia ulicznego rapu. Jeżeli natomiast chcielibyście już teraz posłuchać czegoś na wzór Morwy czy Fenomenu, polecam sprawdzić album obecnego członka Endefisu - 1z2 "Nic Co Ludzkie".

Płyta ta wyszła przed siedmiu laty i, pozbawiona większej (jakiejkolwiek.) promocji, przeszła zupełnie bez echa. "Przegapifszy" jak w mordę strzelił.

Jeśli wartość jakiegokolwiek zespołu ocenialibyśmy na podstawie ilości fanów na Facebooku, Siedem Łez już na starcie musielibyśmy skreślić - w końcu dwóch sympatyków to cokolwiek niedużo. Wirtualny świat, niestety, niewiele mija się w tym przypadku z rzeczywistością, choć debiutancki "Wielki Sen" rozszedł się całkiem nieźle.

Tak szczerze: słyszeliście w ogóle o albumie "2+2=7"? Pewnie nie. W takim razie czuję się zobowiązany do przekonania was, dlaczego warto sięgnąć po tę płytę.

Nudnym jest po raz kolejny przytaczanie wkładu w polski rap Kalibra 44, Paktofoniki itd., ale tym razem trzeba będzie o tym delikatnie wspomnieć.

Może nie konkretnie o tych dwóch ważnych grupach, ale o niektórych postaciach je tworzących, ich dziele i ich... pochodzeniu.

Gdyby ktoś spytał mnie o trzy polskie płyty, najlepiej przenoszące na nasz grunt brzmienie dzisiejszego amerykańskiego mainstreamu to bez wahania odpowiedziałbym: "Muzyka Rozrywkowa", "Sobotaż" i "Semtex". Przy trzeciej nazwie z pewnością ujrzałbym zdziwienie a może i pytanie "co to"?

Dziwna rzecz, że wydany 2 lata temu świetnie i świeżo wyprodukowany album, pełen chwytliwych refrenów, ciekawych wersów i stylowych nawijek od dwóch dobrze znanych MC's przeszedł praktycznie bez żadnego echa.

Instrumentalny hip-hop w Polsce wciąż jest wyjątkowo niedocenianym gatunkiem. O ile za naszymi granicami szaleją DJ Cam, DJ Shadow, RJD2 czy Blockhead, o tyle u nas pochwalić się możemy głównie Noonem i... właśnie - nikt oprócz Mikołaja Bugajaka nie wybił się w tej konwencji. A jednak - o dziwo - nie tylko były producent Grammatika i Pezeta sprawdzał się w utworach hip-hopowych z wykluczeniem niemalże ich standardowego elementu - rapu.

Zacznijmy jednak od początku: w 2004 roku pewien producent z Jeleniej Góry postanowił przelać swoje emocje za pomocą muzyki; spektrum emocji - od radości, przez zwątpienie, załamanie, po depresję i powrót do normalnego stanu. "Zatracenie" od Młodzika zyskało wiele pozytywnych recenzji, jak i pozwoliło autorowi dzieła zawrzeć kontakt z wrocławskim labelem Qulturap (dawniej Blend Records). W końcu - od czasów solowych albumów Noona, nikt w Polsce nie był w stanie z taką perfekcją zatopić swoich uczuć w dźwiękach pochodzących ze starych płyt winylowych.

Sponta to zasłużeni reprezentanci krakowskiej sceny hip-hopowej. Powstanie zespołu datuje się na 1999 rok, a pierwsze materiały pojawiły się już w 2000 i 2002 roku. Na zespół natknąłem się właściwie przez przypadek, a dokładnie przez klip do numeru "Nie Salutuję" promujący wydany w 2009 roku album "Przekrój". Krążek trafił na moją półkę i cierpliwie czekał na pierwsze przesłuchanie... Czekał i czekał i czekał, aż w końcu trafił do cyklu Przegapifszy.

Jeśli lubicie polsko-oldschoolowy sposób rapowania (Żoołv, Giedo i Wyjan trochę kojarzą się ze stylem rapowania Deca z SSS czy Kfiata z Siły Dźwięq, skrzyżowanych z Afrontami i Hansem z 52) i żywe, funkujące, grane podkłady, ten materiał może zostać w waszych boom-boxach na dłuższą chwilę. Nie będziecie tutaj liczyć wielokrotnych, cytować punchy czy wypisywać wersów na ukochanym forumku... Tego się słucha wyłapując zajaweczkę i energię, której tym panom z pewnością nie brakuje.