Buka "Pokój 003" - recenzja

Czego wymagalibyście od debiutanta, żeby uznać jego materiał za spełniający wasze oczekiwania? Umiejętności sytuujących go wysoko powyżej średniej krajowej? Wyrazistości, która sprawia, że słuchając go, ba, dostając jego teksty na kartkach, nie będziecie w stanie pomylić go z nikim innym? Głosu i jego emisji, która nie brzmi jak u stu dwudziestu raperów, których sprawdziłeś w zeszłym roku? Bezczelności, pewności siebie i potężnego wejścia z buta na wasz kwadrat przez głośniki? Żeby miał do zaproponowania coś, czego nie proponował Ci jeszcze nikt? Tak się składa, że w 2011 pojawił się taki debiutant.

Buka zaznaczał swoją obecność od dawna. Czy to solowo czy w ramach macierzystego składu SumaStyli. Zapracował sobie na oficjalny debiut, wyrobił styl, znalazł pomysł na siebie i opanował umiejętność, którą w tym kraju posiadło niewielu... Potrafi sprzedać swoją jazdę słuchaczowi.

Buka zaprasza was do "Pokoju 003". Dodajmy, że nie jest to przytulny pokoik w prestiżowym hotelu. To pokój w psychiatryku. Czasami słuchając tego albumu mam wrażenie, że byłaby to dla niego bardzo adekwatna lokacja. Nie znaczy to wcale, że album pełen jest psychodelicznych rozkmin, przy których będziecie chcieli się pociąć, a serwowane wrażenia bardziej kojarzą się ze Slim Shadym niż z włażącymi na banię psychologicznymi thrillerami. Robi się jeszcze ciekawiej, kiedy zdajemy sobie sprawę, że mamy do czynienia z MC, który pod względem technicznym powoli puka do ścisłej czołówki. Miliony Decybeli produkuje na dodatek w bardzo Dre'owskim klimacie i stylu i raper z Trójmiasta doskonale wie jak po tego typu bitach się poruszać. Singlowa "Pierwsza Miłość" może być dobrą reklamą dla tego albumu, ale ukazuje bardziej zabawną stronę Buki - mikrofonowego kata, który z wielką ekspresją rapuje swoje wykręcone pomysły. Jest jednak i bardziej agresywny Buka, który prędzej wywoła solidne ciarki na plecach niż salwę śmiechu. Najważniejsze jest jednak to, że w każdej odsłonie jest w stanie pochłonąć moją uwagę.

Wady? Bez wątpienia fakt, że część zwrotek Buki jest klejona (w niektórych momentach nawet słowa na siebie zachodzą!) co sprawia wrażenia maszynowego rapowania, które przez pozostawiającą wciąż trochę do życzenia dykcję bywa niezrozumiałe. Nie powiem, że gość gada bez sensu i nawija byle mu się ładnie rymowało, bo nawet w najbardziej zagmatwanych momentach, kiedy już dojdziecie co on tam rapuje, to będziecie się tym jarać. Jak rapuje wolniej (choć i tak szybko) jest szefem. Wrzuca w eter tak świetne wersy, że w kulminacyjnych momentach "Pokoju 003" jest nawijaczem do którego ja nie mam żadnych zastrzeżeń. "Masz banana na mordzie? Ja mam bana na drugi", "to my na mikrofonach robimy od teraz tricki/ a na scenę wbijasz po nas, żeby pozbierać staniki"... Itd. itp. Ta płyta jest kopalnią pewnych siebie, misternych, ale i prostych linijek, którymi niejeden raper mógłby dostać po łapach. Buka (znowu podobnie jak Marshall Mathers!) potrafi też zaserwować bardzo osobiste, niepokojące numery w stylu "Alcatraz", gdzie nawija "Każda chwila to matnia zaplątana w biały kaftan". Naprawdę mocny numer. Nie inaczej jest z mało zaskakującym, ale bardzo dobrze poprowadzonym storytellingu "True Love".

"Pokój 003" to jedna z największych pozytywnych niespodzianek jakie polskiemu rapowi sprawił rok 2011. Nie tylko wprowadza do poważnej gry zawodnika, który ma potencjał, żeby ją zmieniać, ale również dlatego, że serwuje naprawdę zajebistą rozrywkę, która na dodatek coś po sobie zostawia. W stylu są jeszcze kwestie, które można dopracować (jestem pewien, że to zrobi, bo słychać, że jest MC dla którego szlifowanie skillsów jest czymś oczywistym, co zresztą oficjalnie propsuję!), flow można trochę uspokoić, bo przesadne nagromadzenie wielokrotnych może niepotrzebnie odwracać uwagę od zajebistych linijek. Bity mogłyby być bardziej różnorodne, a z takimi możliwościami aż prosi się, żeby spróbować się na innych. Już teraz jednak płyta jest imponująca. Czwórka z dużym plusem. Doceńcie, że ktoś poszerza bariery polskiego rapu. Rzadko kto wnosi teraz coś nowego. On wnosi dużo i jest to na dodatek bardzo efektowne. Polecam.

PS: Nie można zapomnieć o gościach... Rahim jest imponujący i nigdy nie zatrzymuje się w swoim artystycznym rozwoju. "Superziom" z Majkelem, Bu i Skorupem to jeden z najlepszych numerów na albumie. K2 pokazuje się kapitalnie i odnotujcie sobie jego ksywę. Tylko jeśli chodzi o SumęStyli to wiem, że zespół stać na więcej niż "Niepodległość".